Υπηρέτησαν ως Δ.Ε.Α

 

 

 

Πέτρος Μολυβιάτης Γεννήθηκε στη Χίο στις 12 Ιουνίου 1928. Η μητέρα του Αγάπη ήταν αδελφή του συγγραφέα Ηλία Βενέζη και καταγόταν από το Αϊβαλί.Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Εντάχθηκε στη διπλωματική υπηρεσία και υπηρέτησε στις μόνιμες αντιπροσωπείες της Ελλάδας στην έδρα του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη και στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες καθώς και στις ελληνικές πρεσβείες της Μόσχας, της Άγκυρας και της Πραιτώριας. Την περίοδο 1974-1980 ήταν γενικός διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στη συνέχεια για δύο πενταετίες (1980-1985 και 1990-1995) χρημάτισε γενικός γραμματέας της προεδρίας της Δημοκρατίας. Απο το 1996 εκλέγεται βουλευτής επικρατείας με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Το 2004 στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών, όπου παρέμεινε μέχρι και τις 14 Φεβρουαρίου του 2006.Επίσης είναι πρόεδρος του ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής». Στις 17 Μαΐου 2012, κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 17 Ιουνίου 2012. Είναι παντρεμένος με τη Νιόβη Χριστάκη και έχει δύο παιδιά, μία κόρη και ένα γιο. Μένει στη Κηφισιά και ομιλεί αγγλικά και γαλλικά. Υπηρέτησε ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός Διαβιβάσεων. Υπήρξε Αρχηγός της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών στο Χαϊδάρι. Γεώργιος Παπανικολάου Ο Γεώργιος Παπανικολάου 13 Μαΐου 1883 - 19 Φεβρουαρίου 1962 υπήρξε διάσημος Έλληνας γιατρός, βιολόγος και ερευνητής. Γεννήθηκε στην Κύμη της Εύβοιας, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1907 μετέβη στη Γερμανία όπου παρακολούθησε μαθήματα βιολογίας υπό τους καθηγητές Χαίκελ και Βάισμαν. Στη συνέχεια γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου και άρχισε τις βιολογικές έρευνες επί του «καθορισμού του φύλου» στα οστρακόδερμα υπό τον καθηγητή Ρίχαρντ Έρτβιχ. Μετά την ανακήρυξή του σε διδάκτορα του Πανεπιστημίου επέστρεψε στην Αθήνα το 1910 όπου και νυμφεύθηκε την Ανδρομάχη Μαυρογένη και στη συνέχεια μετέβη στο Μονακό όπου και εργάσθηκε στο ωκεανογραφικό ινστιτούτο του Πριγκιπάτου συμμετέχοντας στην ομάδα ωκεανογραφικής εξερεύνησης του Πρίγκιπα του Μονακό (1911).Επανερχόμενος στην Ελλάδα συμμετείχε των Βαλκανικών πολέμων.Όταν έφτασε στην Ελλάδα, άρχιζαν να θολώνουν τα σύνορα μας διότι ξεκίνησαν οι πόλεμοι του 1912 - 1913. Ο Παπανικολάου επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε ως έφεδρος Ανθυποπλοίαρχος. Κατά την διάρκεια των βαλκανικών πολέμων, συναντήθηκε με Ελληνοαμερικανούς σαν και εσάς, οι οποίοι ήταν επιστήμονες, οι οποίοι τον έπεισαν όταν τον άκουσαν και είδαν τους τίτλους, ότι πρέπει να πάει στην Αμερική διότι εκεί θα βρει την λύση του προβλήματος της έρευνας.Το 1913 αναχώρησε για τις ΗΠΑ όπου και εργάσθηκε ως βοηθός στο κλάδο της ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ.Ακολούθως εκλέχθηκε υφηγητής, έκτακτος καθηγητής και τέλος τακτικός καθηγητής της ανατομίας και ιστολογίας της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου αυτού.Μετά από μακρές έρευνες επί της εκφυλιστικής κληρονομικής επίδρασης του οινοπνεύματος σε ινδικά χοιρίδια ο Παπανικολάου στράφηκε σε προβλήματα αναπαραγωγής σχετιζόμενα με τη λειτουργία των γεννητικών οργάνων, τον καθορισμό του φύλου, τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων, καθώς και των φυλετικών ορμονών.Το 1923 εφάρμοσε τη μέθοδό του σε γυναίκες προς μελέτη των φυσιολογικών γεννητικών λειτουργιών και στη συνέχεια για τη διάγνωση του καρκίνου της μήτρας. Η πρώτη του ανακοίνωση επί της χρησιμοποίησης της κυτταρολογικής μεθόδου προς διάγνωση του καρκίνου της μήτρας το 1928 έγινε δεκτή με πολύ σκεπτικισμό καθόσον η κρατούσα τότε γνώμη για τέτοιου είδους έρευνα και εφαρμογή επί αποφολιδουμένων κυττάρων ήταν πρακτικά αδύνατη. Τέτοια διάγνωση θεωρούνταν δυνατή, μέχρι την εποχή εκείνη, μόνο με την τομή του πάσχοντος οργάνου.Οι έρευνες το Παπανικολάου επεκτάθηκαν στη συνέχεια στις κυτταρολογικές αλλοιώσεις στο καρκίνο του αυχένα. της μήτρας και του ενδομητρίου των οποίων τα πορίσματα δημοσίευσε το 1943 από κοινού μετά του καθηγητή γυναικολογίας Έρμπερτ Τράουστ σε ειδική μονογραφία υπό τον τίτλο «Διάγνωσις του καρκίνου της μήτρας μέσω των κολπικών επιχρισμάτων» (Diagnosis of Uterine Cancer by the Vaginal Smear). Η δημοσίευση της εργασίας αυτής ήταν επόμενο να κεντρίσει το παγκόσμιο ιατρικό ενδιαφέρον και να προκαλέσει την άμεση δοκιμαστική χρησιμοποίηση της μεθόδου σε διάφορα νοσοκομεία. Το 1944 έγινε η πρώτη εφαρμογή επί του ουροποιητικού συστήματος και στη συνέχεια επί του πεπτικού και άλλων συστημάτων του οργανισμού. Ο Παπανικολάου με τις εργασίες του αυτές έγινε ο θεμελιωτής νέου επιστημονικού κλάδου της «αποφολιδωτικής κυτταρολογίας» βασιζόμενη ακριβώς στη μελέτη των αποφιλιδουμένων κυττάρων του οργανισμού στις διάφορες κοιλότητες αυτού. Η μέθοδος αυτή που έλαβε προς τιμή του την ονομασία «Μέθοδος Παπανικολάου» ή «Τεστ Παπανικολάου» και κατά συγκοπή «Τέστ Παπ» άνοιξε ευρείς νέους ορίζοντες στην ιατρική έρευνα στη γενετήσια φυσιολογία και ενδοκρινολογία ειδικότερα για τον καρκίνο. Οι δημοσιευμένες εργασίες του Παπανικολάου υπερβαίνουν τις εκατό ενώ τρεις αποτελούν ειδικές μονογραφίες.Το 1954, ο Παπανικολάου δημοσίευσε το μνημειώδες έργο «Άτλαντας της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας» (Atlas of Exfoliative Cytology), εδραιώνοντας και επίσημα πια τη νέα ιατρική πρακτική και ειδικότητα που ουσιαστικά ανέπτυξε από το μηδέν. Ο Παπανικολάου τιμήθηκε με πλείστες διακρίσεις μεταξύ των οποίων είναι το μετάλλιο Τιμής της Αμερικανικής Εταιρίας Καρκινολογίας το 1952.Σήμερα το τεστ Παπανικολάου (τεστ-παπ) χρησιμοποιείται παγκοσμίως για την διάγνωση του καρκίνου της μήτρας, επί της προκαρκινικής δυσπλασίας και άλλων κυτταρολογικών ασθενειών του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος.Το 1995 τυπώθηκε απ' την τράπεζα της Ελλάδος χαρτονόμισμα αξίας 10.000 δραχμών, στο οποίο απεικονίζεται ο Γεώργιος Παπανικολάου. Έφεδροι Αξιωματικοί: Βαρδινογιάννης-Μητσοτάκης-Κοκοτός-Βασιλάκης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου απεφοίτησε με άριστα λίγο πριν από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το 1940. Η κήρυξη του πολέμου τον βρήκε στην σχολή εφέδρων αξιωματικών Σύρου, απ' όπου και τοποθετήθηκε στη Μακεδονία, στο μετέπειτα γερμανικό μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του μετώπου κατέβηκε στην Αθήνα και από εκεί μετέβη στην Κρήτη το 1942, όπου έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Ναζί ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης (ΕΟΚ), συνεργαζόμενος στενά με τις συμμαχικές ομάδες (κυρίως βρετανικές), οι οποίες δρούσαν στο νησί κατά των Γερμανών. Για τη δράση του αυτή φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από τους Γερμανούς. Την πρώτη φορά πήρε χάρη με την ευκαιρία της εθνικής επετείου της 25 Μαρτίου 1944 και τη δεύτερη αντηλλάγη την 31 Μαρτίου 1945, μαζί με 9 συντρόφους του, με γερμανούς αιχμαλώτους, λίγο πριν από την παράδοση των Γερμανών στα Χανιά. Η ανταλλαγή αυτή Ελλήνων πολιτών με Γερμανούς στρατιωτικούς, μοναδική στην ιστορία του Β' παγκοσμίου πολέμου, χρειάστηκε να εγκριθεί από την ανώτατη συμμαχική και γερμανική ηγεσία. Στον Μητσοτάκη από την πλευρά των Ελλήνων και τον ταγματάρχη Denis Ciclitira από την πλευρά των Aγγλων, έγινε η μυθιστορηματική παράδοση του τελευταίου Γερμανού Στρατηγού Benthag στο σπίτι του Ελευθερίου Βενιζέλου στα Χανιά, στις αρχές Μαΐου του 1945. Γεώργιος Ράλλης Πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26.12.1918 και απεβίωσε την 15.3.2006. Ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής. Κατατάχτηκε στη Σχολή Εφέδρων Ιππικού Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στην Α` Ομάδα Αναγνωρίσεως όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε και πάλι. Πολέμησε στη Στερεά και την Ήπειρο και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1950. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, στην κυβέρνηση Αλ. Παπάγου. Το Υπουργείο Προεδρίας, που ήταν από τα τελευταία σε σημασία, αναδιοργανώθηκε, αναβαθμίστηκε και έγινε το πρώτο τη τάξη υπουργείο. Κατά την περίοδο αυτή, με πρωτοβουλία του τέθηκαν οι βάσεις της τουριστικής πολιτικής και ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, ύστερα από επιτυχείς διαπραγματεύσεις που είχε με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Επίσης, με πρωτοβουλία του ανατέθηκε σε Γάλλους ειδικούς η προμελέτη για την κατασκευή μετρό, στην Αθήνα. Το 1961-1963 διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών. Κατά το διάστημα της υπουργίας του, καθιερώθηκε για πρώτη φορά η εκκαθάριση και λεξικογράφηση των εκλογικών καταλόγων, προβλέφθηκαν οικονομικοί πόροι για την ενίσχυση των δήμων και κοινοτήτων της χώρας και ανεγέρθηκαν πολλά ευπρεπή δημόσια καταστήματα. Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της Χωροφυλακής προσπάθησε ανεπιτυχώς να κινητοποιήσει το Γ/ Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Όταν επέστρεψε, συνέχισε την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του δημοψηφίσματος. Έλαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το Υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της δημοτικής καταργώντας την καθαρεύουσα. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το Υπουργείο Συντονισμού και το Μάιο1978 το Υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαΐου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ο.Κ. οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Είναι ο πρώτος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση (Οκτώβριος 1978). Στις 8 Μαΐου 1980 εκλέχθηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος και παρέμεινε απλός βουλευτής του κόμματος αυτού. Το Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989. Ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 με το ψηφοδέλτιο του κόμματος αυτού και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Με την ιδιότητα του αυτή αγωνίστηκε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του νησιού. Από το Μάρτιο του 1993 διαφωνώντας με τον χειρισμό του Σκοπιανού παραιτήθηκε από βουλευτής. Τιμήθηκε: α) με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής που είναι το ανώτατο ελληνικό παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς. β) με τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Legion d` Honneur , που του απένειμε ο στρατηγός Ντε Γκολ, και L`Ordre Nationale du Merite, που του απένειμε ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Ζισκάρ Ντ` Εσταίν. γ) με τους Μεγαλόσταυρους της Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και Αβησσυνίας. δ) με στρατιωτικά παράσημα που του απονεμήθηκαν για τη πατριωτική του δράση κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941, καθώς και κατά τη περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1947-1949. Έχει γράψει: "Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου" (1947), "Δύο δρόμοι" (1958), "Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς"(1971), "Η τεχνική της βίας" (1972), "΄Αρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις", 1977 σε δύο τόμους, "Ώρες ευθύνης" (1983), "Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το μέλλον" (1983), "Γεώργιος Θεοτόκης" (1986), "Griechenland und Balkanpolitik, munchen" (1988) ανάτυπο, "Πολιτικές εκμυστηρεύσεις" (1990), "Κοιτάζοντας πίσω" (1993), "Εις ώτα μη ακουόντων" (1995), "Τάδε έφη" (1997), "Το ημερολόγιό μου, τον καιρό της δικτατορίας" (1997).

Οδυσσέας Ελύτης Το 1937 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Κέρκυρα, αλληλογραφώντας παράλληλα με το Νίκο Γκάτσο και το Γιώργο Σεφέρη που βρίσκονταν στην Κορυτσά. Λίγο μετά την απόλυσή του, τον επόμενο χρόνο, ο Μήτσος Παπανικολάου δημοσίευσε το άρθρο "Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης" στα Νέα Γράμματα, το οποίο συνέβαλε στην καθιέρωσή του.Με την έναρξη του πολέμου ο Ελύτης κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου Α' Σώματος Στρατού. Στις 13 Δεκεμβρίου 1940 μετατέθηκε στη ζώνη πυρός και στις 26 Φεβρουαρίου του επόμενου χρόνου μεταφέρθηκε με σοβαρό κρούσμα κοιλιακού τύφου στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Στη διάρκεια της κατοχής υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Κύκλου Παλαμά», που ιδρύθηκε στις 30 Μαΐου του 1943. Εκεί, την Άνοιξη του 1942 ανακοινώνει το δοκίμιό του «Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Α. Κάλβου». Το Νοέμβριο του 1943 εκδόθηκε η συλλογή «Ο Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα», σε 6.000 αριθμημένα αντίτυπα, ένας ύμνος του Ελύτη στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Στα Νέα Γράμματα που άρχισαν να επανεκδίδονται το 1944, δημοσίευσε το δοκίμιό του «Τα κορίτσια», ενώ από το 1945 ξεκίνησε η συνεργασία του με το περιοδικό Τετράδιο μεταφράζοντας ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και παρουσιάζοντας σε πρώτη δημοσίευση το ποιητικό του έργο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Ο πόλεμος του ’40 του έδωσε την έμπνευση και για άλλα έργα, την Καλωσύνη στις Λυκοποριές, την Αλβανιάδα και την ανολοκλήρωτη Βαρβαρία. Την περίοδο 1945-1946 διορίστηκε για ένα μικρό διάστημα Διευθυντής Προγράμματος στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έπειτα από σχετική σύσταση του Σεφέρη, που ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντιβασιλέα Δαμασκηνού. Συνεργάστηκε επίσης με την «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση», όπου δημοσίευσε ορισμένα δοκίμια, την «Ελευθερία» και την «Καθημερινή», όπου διατήρησε ως το 1948 μια στήλη τεχνοκριτικής.

Γεώργιος Καλαμίδας ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 17-12-1944. Είναι έγγαμος με ένα παιδί. Εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το έτος 1962, απεφοίτησε δε τον Ιούνιο του 1967 με βαθμό πτυχίου «Λίαν Καλώς». Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία (26 μήνες) ως Έφεδρος Αξιωματικός και έλαβε άδεια δικηγόρου Αθηνών το έτος 1969. Στο διαγωνισμό Εμμίσθων Παρέδρων της 17-1-1972, στις οποίες μετέσχον 500 περίπου υποψήφιοι, κατετάγη 4ος και διορίσθηκε Εμμ. Πάρεδρος στο Πρωτοδικείο Αθηνών (1972) και ακολούθως Πρωτοδίκης (1974), στη συνέχεια δε προήχθη σε Πρόεδρο Πρωτοδικών (1985), Εφέτη (1990), Πρόεδρο Εφετών (2002) και Αρεοπαγίτη (2004). Στο διάστημα της θητείας του ως Προέδρου Πρωτοδικών εξελέγη μέλος του Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου Αθηνών και άσκησε τα σχετικά καθήκοντα επί ένα έτος. Στον Άρειο Πάγο υπηρέτησε επί τριετία ως Αρεοπαγίτης στο Α1 τμήμα και ως Αντιπρόεδρος στα Α2 και Α1 τμήματα. Προήδρευσε σε πολλές επιτροπές εξετάσεων Δικαστών, Συμβολαιογράφων, Δικηγόρων, ως και σε Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή. Εκκρεμεί η διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο γνωστικό αντικείμενο του Αστικού Δικαίου. Γνωρίζει αγγλικά και διδάσκει, ως ειδικός επιστήμων, στο Μεταπτυχιακό Τμήμα (κατεύθυνση ιδιωτικού δικαίου) του Παντείου Πανεπιστημίου.

Βασίλειος Νικόπουλος (τ. Πρόεδρος Αρείου Πάγου) Ο Βασίλειος Νικόπουλος γεννήθηκε το 1942 στο χωριό Πωγωνίσκος της επαρχίας Κονίτσης του Νομού Ιωαννίνων. Είναι έγγαμος με δύο τέκνα. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κονίτσης, αφού καθόλα τα έτη της φοιτήσεώς του σ΄ αυτό ελάμβανε υποτροφία από το ΙΚΥ, ως αριστούχος. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το οποίο έλαβε το πτυχίο του με άριστα, εξακολουθώντας να παίρνει υποτροφία από το ΙΚΥ, επίσης ως αριστούχος. Υπηρέτησε δύο χρόνια στον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος αξιωματικός.Εισήλθε στο Δικαστικό Σώμα το 1971 με διαγωνισμό στον οποίο επέτυχε πρώτος. Το 1984 προήχθη σε Πρόεδρο Πρωτοδικών, το 1989 σε Εφέτη, το 2001 σε Πρόεδρο Εφετών, το 2004 σε Αρεοπαγίτη, το 2006 σε Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου και το 2007 σε Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Το 1986 πήρε δίπλωμα μεταπτυχιακών σπουδών με άριστα από το ΑΠΘ στο οποίο αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1992. Δημοσίευσε πολλές νομικές μελέτες σε διάφορα νομικά περιοδικά με θέματα από το Αστικό Δίκαιο, τη Πολιτική Δικονομία και την Ιστορία στη Φιλοσοφία του Δικαίου. Το 1992 δημοσίευσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «η Νομική σκέψη του Αποστόλου Παύλου». Δίδαξε για 10 συναπτά έτη πολιτική δικονομία στην Εθνική Σχολή Δικαστών.

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος Ήταν γιος του Δημητρίου Ρούσσα και της Αργυρής, δασκάλα στο επάγγελμα. Δεύτερος εξάδερφός του ήταν ο βουλευτής Γρηγόρης Γιάνναρος. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1952 και πέτυχε στις εισιτήριες εξετάσεις της Φιλοσοφικής και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών επιλέγοντας την πρώτη. Αποφοίτησε το 1957 από την φιλοσοφική και εργάστηκε ως άμισθος βοηθός της έδρας της Βυζαντινής Φιλολογίας καθώς και ως δάσκαλος στα εκπαιδευτήρια Ελληνική Παιδεία, των οποίων διετέλεσε και διευθυντής γυμνασίου.Παράλληλα σπούδαζε στη θεολογική σχολή Αθηνών, απ' όπου το 1963 πήρε το πτυχίο του. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός στην Ελληνική Αεροπορία.Το 1964 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Θήρας Γαβριήλ και τον επόμενο χρόνο πρεσβύτερος. Η Ιερά Σύνοδος του ανέθεσε την σύνταξη του φυλλαδίου "Φωνή Κυρίου", το οποίο διηύθυνε για έξι χρόνια, ενώ εργάστηκε και ως διορθωτής στα έντυπα της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ». Το 1966 παραιτήθηκε από της θέσεώς του ως καθηγητού και τοποθετήθηκε διευθυντής κηρύγματος στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε την διεύθυνση του φοιτητικού θεολογικού οικοτροφείου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1974. Τον ίδιο χρόνο (1968) ανέλαβε την ευθύνη των εκδόσεων και του Τυπογραφείου της Αποστολικής Διακονίας. Το 1971 ήταν υπεύθυνος για την φιλοξενία και την εκκλησιαστική συμμετοχή των Ορθοδόξων κληρικών για τους εορτασμούς της Εθνικής 150ετηρίδας. Τον Μάιο του 1972 εκπροσώπησε την Εκκλησία της Ελλάδος στην εκλογή και ενθρόνιση του Πατριάρχου Βουλγαρίας Μαξίμου. Πρέπει να σημειωθεί ότι από το 1965 ήταν προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου της οδού Μετσόβου Αθηνών, όπου παρέμεινε μέχρι την εκλογή του στον μητροπολιτικό θρόνο της Αλεξανδρούπολης.

Νίκος Δένδιας Ο Νίκος Δένδιας γεννήθηκε στην Κέρκυρα τις 7 Οκτωβρίου 1959. Κατάγεται από τους Παξούς.Παρακολούθησε τα μαθήματα των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κέρκυρας. Μετά από εξετάσεις του δόθηκε υποτροφία χάρη στην οποία έγινε μαθητής του Κολεγίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1978. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγχρόνως εργαζόταν στην Βιομηχανία "Γ. Σαράντης ΑΒΕΕ". Αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1983 με Άριστα. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έγινε δεκτός στο University of London, όπου παρακολούθησε μαθήματα Ναυτικού και Ασφαλιστικού Δικαίου στο University College (U.C.L.) και Εγκληματολογίας στο London School of Economics and Political Science (L.S.E.).Το 1984 πήρε μεταπτυχιακό τίτλο (Master of Laws - LL.M.) από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το 1985 κατατάχθηκε στο Στρατό, όπου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο πεζικό. Κατά τη διάρκεια της θητείας του παρακολούθησε ειδικά μαθήματα στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου. Είναι Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω.

ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1947. • Υπηρέτησε ως έφεδρος υπολοχαγός στην Κυπριακή Εθνοφρουρά. • Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Διεθνές Δίκαιο και στις Διεθνείς Σχέσεις στις ΗΠΑ (Harvard Law School) και στην Αγγλία (Sussex University). • Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης • Δικηγόρος Αθηνών. • Εργάστηκε στη Γραμματεία (Κοινωνικές Υποθέσεις) του Συμβουλίου της Ευρώπης (1973-6). • Επιστημονικός Βοηθός στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Καθηγητή Γ. Τενεκίδη. • Διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και του Τομέα Διεθνών Σχέσεων. • Το 1981 ανέλαβε Ειδικός Σύμβουλος και το 1984 Ειδικός Γραμματέας στο Υπουργείο Εξωτερικών για θέματα ΕΟΚ. • Σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για το Κυπριακό. • Διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών, (1988-90). • Σύμβουλος της Κυπριακής Κυβέρνησης για θέματα ΕΚ με ευθύνη την προετοιμασία της κυπριακής υποψηφιότητας (1990-1992). • Διορίσθηκε Γενικός Γραμματέας κοινοτικών υποθέσεων του ΥΠ.ΕΞ. (1993), ενώ στη συνέχεια διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών για ευρωπαϊκά θέματα την περίοδο 1994-5 και 1997-1999. • Τον Ιανουάριο του 1995 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής (Σοσιαλιστική Ομάδα) και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τον Ιανουάριο 1997. Ήταν μέλος της Επιτροπής Προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων καθώς επίσης και Αντιπρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής ΕΕ- Κύπρου. • Το 1996 ήταν εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διακυβερνητική Διάσκεψη για την αναθεώρηση της Συνθήκης της ΕΕ. • Στις 18 Φεβρουαρίου 1999 ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών • Έφυγε ξαφνικά και αναπάντεχα στις 14 Σεπτεμβρίου 1999, σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με τον μονάκριβό του γιο Νικόλα, μεταβαίνοντας σε Διεθνή Διάσκεψη στο Βουκουρέστι.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩ-ΝΙΣΥΡΟΥ Ο Θεοφιλέστατος εψηφισμένος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ (κ. κ. Φίλιππος) Διακοπαναγιώτης, γεννήθηκε την 3-9-1960 στην Αντιμάχεια της Κω Δωδεκανήσου.Σπούδασε δημοσιογραφία και υπηρέτησε ως έφεδρος Αξιωματικός Πεζικού τη στρατιωτική του θητεία.Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών τo 1986 και από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1998.Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1985 και Πρεσβύτερος το 1986 από τον Γέροντά του Σεβασμ. Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβρόσιο. Υπηρετεί από το 1986 ως Ιεροκήρυξ και από το 1985 ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου.Είναι αδελφός της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίου Γεωργίου Βασσών, της οποίας έχει γράψει και τη σύντομη ιστορία. από τo 1985. To 2000 ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος και η περί Αυτόν η Αγία και η Ιερά Σύνοδος τον απεκατέστησε και τον διόρισε Κανονικόν Ηγούμενον.Το 1994 κατά την επίσκεψή του στα Δωδεκάνησα και την Κάρπαθο ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος του επέδωσε τον Χρυσούν Σταυρόν της εν Δωδεκανήσ? Εκκλησίας του Οικουμενικού θρόνου.Το 1998 ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης της Κοινότητος Απερίου Καρπάθου και του επεδόθη το χρυσό κλειδί της Κοινότητος.Το 1999 ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης του ενοποιημένου Δήμου Καρπάθου και του επεδόθη το Χρυσούν Μετάλλιο.Το 2003 ο Σύλλογος Πηγαδιωτών Καρπάθου Αττικής τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος και του επέδωσε και τη σχετική πλακέτα.Είναι επίτιμο μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ομόνοια» Απερίου.Ασχολείται με την λαογραφία και την ποίηση, συμμετέχοντας σε συλλογικές και ατομικές εκδοτικές προσπάθειες.Συνεργάζεται με τον Καθηγητή της Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μηνά Αλ. Αλεξιάδη για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής με θέμα: «Η λαϊκή Λατρεία και η Εθιμική Θρησκευτική συμπεριφορά των κατοίκων της Καρπάθου».

Νίκος Ζακόπουλος Ο Νίκος Ζακόπουλος γεννήθηκε στη Μεσσήνη της Πελοποννήσου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτωρ Παθολογίας και εργάστηκε ως γιατρός. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίατρος και τιμήθηκε με το μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του Ε.Α.Μ., δράση για την οποία διώχτηκε και φυλακίστηκε. Διετέλεσε αρχηγός της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας και της Σχολής Χημικού Πολέμου. Δημοσίευσε και εξέδωσε ιατρικές και λογοτεχνικές μελέτες, ενώ συνεργάστηκε ως επιφυλλιδογράφος και χρονικογράφος με έντυπα όπως η Ελευθεροτυπία, τα Νέα, η Βραδυνή και λογοτεχνικά περιοδικά. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1963 με το ταξιδιωτικό κείμενο Το οδοιπορικό ενός Ι.Χ. και ακολούθησε η ποιητική συλλογή Διέξοδος (1969). Ασχολήθηκε επίσης με το διήγημα και με το θέατρο, με πρώτο έργο του τον Ξένο (1968), που παραστάθηκε από το Πειραματικό Θέατρο της Μαριέττας Ριάλδη. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1972 για τη συλλογή Με γυμνό πρόσωπο), τον έπαινο του κρατικού θεατρικού διαγωνισμού (1969 για την Ομφάλη και 1973 για το Τσίρκο) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου (1973 για την Δικαίωση), το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1979 για τη συλλογή διηγημάτων Ο ένας και ο άλλος). Διακρίσεις πήρε επίσης για τα έργα του Ο χορός και Ιουλιανός ο οραματιστής. Έργα του παραστάθηκαν από πολλούς θιάσους και μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο. Διετέλεσε επίσης μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Εταιρείας Γιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου και του Άρματος Θέσπιδος. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Ζακόπουλου βλ. Καραντώνης Ανδρέας, «Ζακόπουλος Νίκος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Μόσχος Ε.Ν., «Νίκος Ζακόπουλος», Νέα Εστία141, 1/5/1997, ετ.ΟΑ΄, αρ.1676, σ.717. Γεώργιος Χ. Ζορμπάς γεννήθηκε στην Πάτρα το 1937 Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών (1960) και ομιλεί την αγγλική και τη γαλλική γλώσσα. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Αλεξανδρούπολη. Το 1968 διορίζεται στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ως έμμισθος πάρεδρος. Υπηρέτησε ως αντεισαγγελέας Πρωτοδικών στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα κατά τα έτη 1969-1976. Από το 1977 έως το 1983 υπηρέτησε στο Ηράκλειο Κρήτης ως εισαγγελέας Πρωτοδικών, ενώ κατά το διάστημα 1985-1995 υπηρέτησε ως αντεισαγγελέας Εφετών στην Αθήνα. Στο πλαίσιο αυτής της υπηρεσίας του χειρίστηκε σημαντικές υποθέσεις, όπως το σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης (υπόθεση ΔΕΚΟ) όσο και τη γνωστή δικογραφία των τηλεφωνικών υποκλοπών, τον δε Ιούνιο του 1995, μετά τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας στην υπόθεση των γνωστών συμβάσεων του ΟΤΕ επί των ψηφιακών παροχών υπέβαλε πόρισμα. Κατά τα έτη 1996-1997 υπηρέτησε στα Ιωάννινα ως εισαγγελέας Εφετών. Από το 1997 έως το φθινόπωρο του 2001 υπηρετεί ως εισαγγελέας Εφετών στην Αθήνα, οπότε επιλέχθηκε για τη θέση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, όπου παρέμεινε έως τον Μάρτιο του 2004, οπότε παραιτείται και διορίζεται γενικός γραμματέας στη Γενική Γραμματεία Οικονομικού Σχεδιασμού και Αμυντικών Επενδύσεων (ΓΓΟΣΑΕ) του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Δίδαξε επί σειρά ετών, ως καθηγητής στη Σχολή Δοκίμων Υπαστυνόμων της Ελληνικής Αστυνομικής Ακαδημίας, μαθήματα Ποινικού Δικαίου και Ποινικής Δικονομίας. Διετέλεσε εποπτεύων Εισαγγελίας Εφετών στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της Ελληνικής Αστυνομίας («σώμα αδιαφθόρων»). Είναι έγγαμος με τη Χαρίκλεια Οικονόμου και πατέρας δύο θυγατέρων.

Χάρης Σ. Πάτσης Ο Χάρης Σ. Πάτσης γεννήθηκε στο Δήμο Θεσπρωτικού Πρέβεζας, στις 30 του Ιούνη του 1913. Από πολύ νωρίς εκδήλωσε την αγάπη του για τα γράμματα. Το 1933 αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Ιωαννίνων. Το 1939 αρίστευσε στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Πανεπιστημιακή Μετεκπαίδευση (Φιλοσοφική Σχολή - Εδρα Παιδαγωγικής) και το 1946 έλαβε το δίπλωμά του με άριστα. Κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών του εγγράφηκε παράλληλα και παρακολούθησε μαθήματα στην Πάντειο και στη Γαλλική Ακαδημία.Ο Χάρης Σ. Πάτσης υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο Αλβανικό Μέτωπο, όπου και τραυματίστηκε. Χρημάτισε, επίσης, Αριστίνδην Εκπαιδευτικός Σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και Διευθύνων Σύμβουλος του «Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών Ελλάδος». Εχει τιμηθεί, δε, με το Α' Χρυσό Μετάλλιο Παιδείας για τη μεγάλη συνεισφορά του στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου του ελληνικού λαού. Οι εκδοτικές του δραστηριότητες έχουν ως αφετηρία τους το 1945, οπότε και ιδρύει τον ομώνυμο εκδοτικό οργανισμό. Ετσι, σηματοδοτείται μια γόνιμη, άοκνη, συγγραφική και εκδοτική προσπάθεια που φθάνει έως τις μέρες μας, κουβαλώντας τη βαριά κληρονομιά ενός ονόματος που για όλους τους Ελληνες είναι συνυφασμένο με την πνευματική καλλιέργεια και τη γενικότερη πνευματική προσφορά. Εργα της σπουδαίας αυτής μορφής των Γραμμάτων κοσμούν τις περισσότερες βιβλιοθήκες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και εκείνες του Κογκρέσου και του Βατικανού. Ο Χάρης Σ. Πάτσης θεωρείται, μεταξύ άλλων, πρωτεργάτης του Δημοτικισμού. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια σημαντική προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδας. Χριστόδουλος Στεφανάδης O Χριστόδουλος Στεφανάδης κατάγεται από τον Εύδηλο Ικαρίας. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος σημαιοφόρος ιατρός στο Πολεμικό Nαυτικό. Ειδικεύθηκε στην Παθολογία στο Ναυτικό Νοσοκομείο Σαλαμίνας, στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών και στο Νοσοκομείο Πεντέλης Αθηνών. Εκπλήρωσε την υποχρεωτική υπηρεσία υπαίθρου (Εύδηλος Ικαρίας) και ειδικεύθηκε στην Καρδιολογία στην Καρδιολογική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε Research fellow στο τμήμα Καρδιολογίας του Ohio State University.Το ερευνητικό του έργο αντικατοπτρίζεται από τις περισσότερες από οκτακόσιες (800) δημοσιεύσεις και εννιάμιση χιλιάδες (9500) αναφορές (citations) στη διεθνή βιβλιογραφία καθώς και από τις περισσότερες από τρεις χιλιάδες (3000) ανακοινώσεις σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια. Έχει δώσει πάνω από διακόσιες πενήντα (250) διαλέξεις σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια ως προσκεκλημένος ομιλητής.Τιμητικές διακρίσεις. Έχει βραβευθεί για το κλινικό και ερευνητικό του έργο στην Καρδιολογία από την Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία, από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης και από το Ελληνικό Ίδρυμα Καρδιολογίας. Έχει αποσπάσει 2 βραβεία για την έρευνά του στην Επεμβατική Καρδιολογία από το Thoraxcenter, Erasmus University, Rotterdam, The Netherlands. Είναι Fellow of the Society of Cardiac Angiography and Interventions (FSCAI), Fellow of the American College of Cardiology (FACC) και Fellow of the European Society of Cardiology (FESC). Είναι Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ohio State των Η.Π.Α από το 1997 και Clinical Professor of Medicine του Πανεπιστημίου Emory της Aτλάντα των H.Π.Α από το 2005. Το 2008 του απενεμήθη ο τίτλος του "Άρχοντος" από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.Παρούσα θέση. Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης, από το 2002 έως σήμερα, είναι Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2007 έως σήμερα είναι Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2003 έως σήμερα, είναι Διευθυντής της Α’ Καρδιολογικής Κλινικής και του Ομωνύμου Αιμοδυναμικού Εργαστηρίου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Ιπποκράτειο ΓΝΑ. Γιάννης Βούλτεψης Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1923. Επί ιταλικής κατοχής πήρε μέρος στο Μαθητικό Κίνημα κατά της Προσαρτήσεως των Επτανήσων και το 1943 διαπεραιώθηκε στη Δυτική Στερεά, όπου κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Ακέλας. Φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός. Πήρε μέρος σε μάχες εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων και προτάθηκε για το Αριστείο Απελευθερωτικού Αγώνος και για προαγωγή στον βαθμό του υπολοχαγού επ’ ανδραγαθία.Μετά τη Βάρκιζα συνελήφθη στο Αργοστόλι με διαταγή των Αγγλων και παρέμεινε κρατούμενος χωρίς δίκη ως τον Αύγουστο του 1945. Συνελήφθη και πάλι το 1946, ως διευθυντής της εφημερίδας του ΕΑΜ «Ελεύθερη Κεφαλλονιά» και καταδικάσθηκε για «αδικήματα Τύπου» σε φυλάκιση πέντε ετών και τριετή εκτόπιση. Απολύθηκε τον Μάιο του 1952 και προσήλθε στον Στρατό ως «νεοσύλλεκτος». Τον έστειλαν στην απομόνωση της Μακρονήσου, όπου «υπηρέτησε» ως «απλός οπλίτης».Συντάκτης της «Αυγής» από τον Μάρτιο του 1953 και ανταποκριτής της «Ελευθερίας» Λαρίσης. Πλοηγός της Υπόθεσης Λαμπράκη, τον Ιούνιο του 1965 βραβεύθηκε σε γενικό δημοσιογραφικό διαγωνισμό «για την πληρέστατη κάλυψη της Υποθέσεως Λαμπράκη από αστυνομικής πλευράς και για την οξυδερκή ανάλυση του σχετικού με το έγκλημα ανακριτικού έργου».Στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας έζησε ως αυτοεξόριστος στη Ρώμη και ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα υπέρ μιας πανεθνικής ενότητας για την έγκαιρη αποκατάσταση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας εργάσθηκε στα περιοδικά «Επίκαιρα», «Αντί», «Πολιτικά Θέματα» και στις ημερήσιες εφημερίδες «Απογευματινή», «Ελεύθερος Τύπος», «Μεσημβρινή» και «Athens News».Από το 1984 ως το 1993 διετέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε επί πολλές θητείες πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ.Εχει τιμηθεί με το Μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης 1941-1945 για την συμμετοχή του στην Αντίσταση του Ελληνικού Λαού κατά των στρατευμάτων Κατοχής, καθώς και με το Βραβείο Λίτινα του Ιδρύματος Μπότση.Εγραψε τα βιβλία «Υπόθεση Μανόλη Γλέζου» (1960), «Η Μεγάλη Πορεία» (1961), «Υπόθεση Λαμπράκη» (1966), «Ο Ανατολικός Ανεμος» (1967), «Η Καταγωγή και ο Θάνατος της Συνωμοσίας» (1976), «Συναγωνιστής Ακέλας» (1983), «Η άγνωστη τραγωδία του Αλέκου Παναγούλη» (1984), «Η αποκάλυψη του φασισμού» (1984), «Η πολιτική διαθήκη του Γεωργίου Παπανδρέου και η Αντίσταση του Ανδρέα» (1985), «Πρόκληση» (1986), «Δέκα σκληρά χρόνια στη Νέα Δημοκρατία» (2004). Καθηγητής Γεώργιος Ν. Λεοντσίνης Ο Γεώργιος Ν. Λεοντσίνης είναι Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε διαδοχικά τα πτυχία των Τμημάτων Ιστορίας-Αρχαιολογίας και Ελληνικής Κλασικής Φιλολογίας. Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό ως έφεδρος ανθυπολοχαγός πυροβολικού και ανέλαβε στη Σχολή Πυροβολικού, αμέσως μετά την αποφοίτησή του απ αυτήν και μέχρι τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας, τη διδασκαλία μαθημάτων σχετικών με τις πανεπιστημιακές του σπουδές (Στρατιωτική Ιστορία και Γενική στρατιωτική μόρφωση). Πραγματοποίησε, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία (University of East Anglia, School of European History), που οδήγησαν στην απόκτηση διδακτορικού διπλώματος (Ph. D.). Πραγματοποίησε στην περιοχή της νεότερης ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας μεταδιδακτορική έρευνα (1987-1988) στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (University of London, Holloway and Bedford New College, Department of History), στο πλαίσιο του προγράμματος υποτροφιών της Επιστημονικής Επιτροπής Τεχνικής Βοήθειας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας (υποτροφίες Ν.Α.Τ.Ο.) και με την ιδιότητα του Επισκέπτη Ερευνητή (Visiting Scholar). Συνεργάστηκε για επιστημονικά θέματα της περιοχής των ενδιαφερόντων του με το διδακτικό προσωπικό του Τμήματος Ιστορίας του Royal Holloway College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και ιδίως με τους Καθηγητές Julian Chrystostomides και Jonathan Riley-Smith. Κατά το διάστημα των προπτυχιακών, μεταπτυχιακών και μεταδιδακτορικών του σπουδών καθώς και κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής και ακαδημαϊκής του δραστηριότητας παρακολούθησε ελληνικά και διεθνή σεμινάρια επιμόρφωσης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό σε θέματα κοινωνικής ιστορίας, κοινωνιολογίας, κοινωνικής ανθρωπολογίας, περιβάλλοντος και ιστορίας της νεοελληνικής εκπαίδευσης. Ζαούσης, Αλέξανδρος Λ. Ο Αλέξανδρος Λ. Ζαούσης γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1948 έλαβε το πτυχίο του με άριστα από την Ιατρική Σχολή του Πανεπισημίου Αθηνών και το 1951 ανακηρύχθηκε αριστούχος Διδάκτωρ της Χειρουργικής. Το 1950-1953 υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίατρος σε Τάγμα Πεζικού και σε Στρατιωτικό Νοσοκομείο.Στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη Βοστώνη και στο Λονδίνο στην Ορθοπεδική Χειρουργική. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Βοστώνη του απονεμήθηκε ο τίτλος του Teaching Fellow του Harvand. Η "Βρετανική Ορθοπεδική Εταιρεία", της οποίας είναι το παλαιότερο ελληνικό μέλος, τον επέλεξε από το 1981 ως μόνιμο εκπρόσωπο της στην Ελλάδα (Corresponding Fellow of the B.O.A.).Ο Α. Λ. Ζαούσης διετέλεσε συνολικώς επί εικοσαετία Διευθυντής στο Ασκληπείο Βούλας και στο Νοσοκομείο Ατυχημάτων (ΚΑΤ), συγγράψας πληθώρα επιστημονικών εργασιών στα ελληνικά και σε ξένες γλώσσες. Εισήγαγε στην Ελλάδα νέες εγχειρητικές μεθόδους και, πρώτος, το 1967, την ολική αρθροπλαστική του ισχίου.Στην Κατοχή (1941-1944) είχε μετάσχει στην Εθνική Αντίσταση και από τις εμπειρίες του της περιόδου αυτής προέκυψε το πρώτο εξωιατρικό του πόνημα, με τίτλο "Αναμνήσεις ενός αντιήρωα", το 1980. Ακολούθησε το τρίτομο έργο του "Οι δύο όχθες", το δίτομο "Η τραγική αναμέτρηση", για την περίοδο 1945-1949, και πάλι ένα δίτομο, "Ο εμπαιγμός", για τη δικτατορία 1967-1974. Το πέμπτο βιβλίο του, "Αλέξανδρος και Ασπασία", 1915 -1920, ήταν η ιστορία του τραγικού βασιλιά και της αγαπημένης του, και σημείωσε πολύ μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Το παρόν είναι το έκτο κατά σειράν έργο του.Σε αναγνώριση του συγγραφικού του αυτού έργου, η Ακαδημία Αθηνών τον έχει επιλέξει μέλος της Ερευνητικής Επιτροπής της για την περίοδο του Πολέμου 1940-1941 καιτης Εθνικής Αντίστασης - ο πρώτος τόμος της συλλογικής αυτής εργασίας έχει ήδη εκδοθεί. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ (1868-1920) Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, πρωτότοκος γιος του κτηματία Ιωάννη Χατζόπουλου και της Θεοφάνης Στάικου, γεννήθηκε στη Μείλκη Αγρινίου (σημερινό Βραχώρι) και είχε έξι αδέλφια, την Αλεξάνδρα, το Δημήτριο, το Γεώργιο, την Ασπασία, το Ζαχαρία και τον Αγαμέμνονα. Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο του Αγρινίου, ολοκλήρωσε τα εγκύκλια μαθήματά του στο Μεσολόγγι και το 1882 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1888. Μετά τις σπουδές του υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος ανυθυπολοχαγός (1889-1891) και εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα ως δικηγόρος στη γενέτειρά του, γρήγορα όμως σταμάτησε να δουλεύει, έφυγε για την Αθήνα (1893) και μπήκε στους λογοτεχνικούς κύκλους, όπου την ίδια εποχή δρούσε και ο αδελφός του Δημήτριος. Μετά τον πόλεμο του 1897 (στον οποίο υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός) επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε το λογοτεχνικό περιοδικό Τέχνη, που κυκλοφόρησε για έναν μόλις χρόνο (1898-1899), ωστόσο στάθηκε πρωτοποριακό σε επίπεδο διεθνούς ενημέρωσης για τη λογοτεχνική κίνηση και σε επίπεδο συνεργατών. Γύρω στα 1899 παρακολούθησε μαθήματα γερμανικών με τον Κάρολο Ντίτριχ, μετέπειτα καθηγητή πανεπιστημίου στη Δρέσδη. Από το 1900 και ως την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έμεινε μακριά από την Ελλάδα (με ενδιάμεσες σύντομες επισκέψεις) και αρχικά πήγε στη Γερμανία, όπου μελέτησε γερμανική λογοτεχνία και φιλοσοφία, παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης, ίδρυσε το Αδελφάτο της Δημοτικής στα πλαίσια του δημοτικιστικού κινήματος και ασπάστηκε το σοσιαλισμό. Στο Μόναχο ίδρυσε τη Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση και μετέφρασε στη δημοτική το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, μετάφραση η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εργάτης του Βόλου. Το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εξέδωσε διηγήματα και δημοσίευσε άρθρα, δοκίμια, κριτικές και μεταφράσεις σε έντυπα όπως ο Νουμάς, η Νέα Ζωή (Αλεξάνδρειας), καθώς επίσης στο Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου και παρέμεινε ως το 1920. Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος πέθανε από τροφική δηλητηρίαση στο Ιόνιο Πέλαγος, πάνω στο ιταλικό ατμόπλοιο Μontenegro κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του προς το Μόναχο μαζί με τη γυναίκα του Sunny Hagmann και την κόρη του Σέντα. Η σορός του τάφηκε στο Πρίντεζι. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1884 δημοσιεύοντας ποιήματα με το ψευδώνυμο Πέτρος Βασιλικός στο περιοδικό Εβδομάς του Δημητρίου Καμπούρογλου, με πρώτο το Έλα ξανθή. Δημοσίευσε τέσσερις ποιητικές συλλογές, τρείς συλλογές διηγημάτων, τρεις νουβέλες, άρθρα, κριτικές μελέτες και λογοτεχνικές μεταφράσεις. Ξεκίνησε τη λογοτεχνική του δραστηριότητα μέσα στους κόλπους της λεγόμενης Νέας Αθηναϊκής Σχολής, παρουσιάζοντας στα πρώτα έργα του επιδράσεις από τα ρεύματα του συμβολισμού και της ηθογραφίας. Μετά το ταξίδι του στη Γερμανία στη σκέψη του προστέθηκαν νέες επιρροές από το νατουραλισμό, το συμβολισμό και το σοσιαλισμό, τις οποίες προσπάθησε να προωθήσει παράλληλα προς τον αγώνα του για την υπεράσπιση της δημοτικής και οι οποίες βρήκαν την ολοκλήρωσή τους στο μυθιστόρημα Φθινόπωρο, που θεωρήθηκε ως σταθμός στην ιστορία της ελληνικής πρόσληψης του συμβολισμού και άσκησε σημαντική επίδραση στις μεταγενέστερες προσπάθειες στον ίδιο χώρο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις μεταφράσεις του, με τις οποίες επιχείρησε να καταστήσει γνωστά στην Ελλάδα κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ως το καλύτερο έργο του στο χώρο της μετάφρασης θεωρείται ο Φάουστ του Γκαίτε, ενώ μετάφρασε επίσης την Ιφιγένεια εν Ταύροις του ίδιου και έργα των Σαίξπηρ, ΄Ιψεν, Γκόγκολ, Στρίντμπεργκ, Γρίλπαρτσερ, Χάουπτμαν, Χόφφμαννσταλλ και άλλων. Μετέφρασε επίσης το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ-΄Εγκελς, ενώ αξιοσημείωτα είναι επίσης τα κριτικά του κείμενα. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κώστα Χατζόπουλου βλ. Βαλέτας Γ.Μ., «Χατζόπουλος Κωνσταντίνος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια24. Αθήνα, Πυρσός, 1934, Ζήρας Αλεξ., «Χατζόπουλος Κωνσταντίνος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Καρβέλης Τάκης, «Κωνσταντίνος Χατζόπουλος», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΙ΄ (1900-1914), σ.86-131. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Μερακλής Μ.Γ., «Κωνσταντίνος Χατζόπουλος», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί – Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία – Γραμματολογία, σ.378-381. Αθήνα, Σοκόλης, 1977 και Σταυροπούλου Έρη, «Χρονολόγιο Κωνσταντίνου Χατζόπουλου (1868-1920)», Διαβάζω319, 29/9/1993, σ.30-36. Ανδρέας Γιαννακουδάκης Ανδρέας Γιαννακουδάκης, Αντιπρύτανης Οικονομικού προγραμματισμού και Ανάπτυξης, Αναπλ. Καθηγητής Σχολής Θετικών Επιστημών Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 24 Νοεμβρίου του 1955 και τελείωσε το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων. Είναι πτυχιούχος του Χημικού και του Μαθηματικού Τμήματος της Σχολής Θετικών Επιστημών του Α.Π.Θ. Αναγορεύτηκε διδάκτορας του Τμήματος Χημείας και μετά τη στρατιωτική του θητεία, ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός Υλικού Πολέμου, διορίστηκε σε θέση επιστημονικού Συνεργάτη του Τμήματος Χημείας του Α.Π.Θ. Εξελίχθηκε διαδοχικά σε θέση επιμελητή, λέκτορα επίκουρου καθηγητή και από το 1992 είναι Αναπληρωτής Καθηγητής. Το 2002 και το 2004 εξελέγη Πρόεδρος του Τμήματος Χημείας. Ως Πρόεδρος του Τμήματος Χημείας διετέλεσε την τελευταία τριετία μέλος της Συγκλήτου του Α.Π.Θ. Από το Σεπτέμβριο του 2006 είναι Αντιπρύτανης Οικονομικού Προγραμματισμού του Α.Π.Θ. Δίδαξε πολλά μαθήματα του Προπτυχιακού και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών επέβλεψε Διδακτορικές Διατριβές και πολλές διπλωματικές εργασίες. Έχει γράψει εκπαιδευτικά συγγράμματα για τους φοιτητές, αλλά και πολλά σχετικά με τη διδασκαλία της Χημείας στη Μέση Εκπαίδευση, ορισμένα από αυτά εκδόθηκαν από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και διανεμήθηκαν στους μαθητές της Θετικής και της Τεχνολογικής Κατεύθυνσης. Συμμετείχε στη δημιουργία Εκπαιδευτικού Λογισμικού για τη διδασκαλία της Χημείας των τάξεων του Γυμνασίου. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα του εντοπίζονται κυρίως στο επιστημονικό πεδίο της Φυσικοχημείας-Ηλεκτροχημείας και στη χρήση νέων εκπαιδευτικών τεχνολογιών στη διδασκαλία της Χημείας. Έχει δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά και ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια, καθώς και σε πολλές ημερίδες με θέμα τη διδακτική της Χημείας. Έχει μετεκπαιδευτεί στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου, του Μίνστερ της Γερμανίας καθώς και στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Γκρατς της Αυστρίας. Έχει διατελέσει μέλος της Συνέλευσης των Αντιπροσώπων της Ένωσης Ελλήνων Χημικών και είναι μέλος του Συνδέσμου Χημικών της Βόρειας Ελλάδας και της Ένωσης Ελλήνων Χημικών. Επίσης είναι μέλος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας και της Διεθνούς Ηλεκτροχημικής Εταιρείας ΙSE. Είναι παντρεμένος με τη Λέκτορα Χημείας Ελένη Γιαννακουδάκη-Δεληγιάννη και έχουν δυο γιους το Δημήτρη ( πτυχιούχος Χημικός του Α.Π.Θ.) και τον Αντώνη (φοιτητής του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Α.Π.Θ.) Τα κυριότερα εξωεπαγγελματικά του ενδιαφέροντα είναι η ζωγραφική και η ιστιοπλοΐα. Φραγκόπουλος, Θεόφιλος Δ Σύντομη βιογραφία: Θεόφιλος Φραγκόπουλος (1923 - 1998). Ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος στρατιωτικός και η μητέρα του καταγόταν από τις οικογένειες Θεοτόκη και Πολυλά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τουριστικές και οικονομικές επιστήμες στο Surrey University της Αγγλίας. Γνώστης πολλών ξένων γλωσσών ταξίδεψε σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπως στο Λίβανο και την Τυνησία, όπου εργάστηκε ως τραπεζιτικός υπάλληλος και ως διευθυντής ναυτιλιακής εταιρείας. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου στρατεύτηκε στην Εθνική Αντίσταση, αρχικά ως μέλος της Ενωτικής Νεολαίας Ιερής Ταξιαρχίας και στη συνέχεια των οργανώσεων Ε.Σ.Α.Σ., Ρ.Α.Ν. και ΕΔΕΣ. Από το 1948 ως το 1950 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στα Τεθωρακισμένα, ενώ αγωνίστηκε και εναντίον της απριλιανής χούντας του 1967. Το 1950 διορίστηκε υπεύθυνος του τμήματος ξένης διαφήμισης στο ελληνικό Κέντρο Τουριστικών Μελετών. Διετέλεσε επίσης διευθυντής του ΕΟΤ (1959-1964) και πραγματοποίησε διαλέξεις για τη νεοελληνική λογοτεχνία ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια Bochum της Δυτικής Γερμανίας και Boston των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, την ποίηση και το θέατρο, ενώ έγραψε και δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1943 με τη δημοσίευση του ποιήματος Mantua στο περιοδικό Παλμός και το 1953 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Ποιήματα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Φιλολογικά Χρονικά, Τα Νέα Ελληνικά, Σημερινά Γράμματα, Εποχές, Η Συνέχεια, Τομές, Σταθμοί, την εφημερίδα Καθημερινή κ.α. Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για το έργο του Καρτερία, το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή δοκιμίων Tagliche Ernte και το λογοτεχνικό βραβείο Φρειδερίκου Μάθιους (1995). Κείμενά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά, ενώ ποιήματά του περιλήφθηκαν σε ξένες ανθολογίες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Θεόφιλου Φραγκόπουλου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Θεόφιλος Φραγκόπουλος», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.260-261. Αθήνα, Σοκόλης, 1982.

Κωσταντίνος Χατζόπουλος: Ιδεολογικός υπέρμαχος του πνευματικού εξευρωπαϊσμού Από τις προικισμένες μορφές στο νεοελληνικό πολιτισμικό γίγνεσθαι του 20ού αιώνα υπήρξε ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (Αγρίνιο 1868 - Brindisi 1920): ποιητής, πεζογράφος, κριτικός, δοκιμιογράφος, μεταφραστής έργων της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αλλά και «πολιτικός» διανοούμενος. Ως νέος είχε εντυπωσιακή σταδιοδρομία: στην ηλικία των δεκαέξι ετών είναι κιόλας φοιτητής της Νομικής, έχοντας στην πορεία επιφανείς νομοδιδασκάλους: τον ρωμαϊστή Πέτρο Παπαρρηγόπουλο, ίσως και τον Παύλο Καλλιγά, τον οικονομολόγο Ιωάννη Σούτσο, τον διεθνολόγο Στέφανο Στρέιτ, τον ποινικολόγο Κων. Κωστή και στη Φιλοσοφία του Δικαίου τον Νεοκλή Καζάζη, που με τη διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο επιζητούσε να δημιουργήσει «κοινωνικούς φιλοσόφους». Ο τελευταίος ήταν, μάλιστα, ο πρώτος που τον μύησε στη μελέτη του Faust του Goethe.Την ίδια εποχή που ο Χατζόπουλος φοιτά στο Πανεπιστήμιο, το 1884, αρχίζει να δημοσιεύει ποιήματά του σε έγκυρα αθηναϊκά περιοδικά και εφημερίδες, στην «Εβδομάδα» του Καμπούρογλου και ακολούθως στην «Εστία». Στους κύκλους των Αθηναίων λογίων γίνεται κιόλας γνωστός. Νεαρός δικηγόρος 23 ετών επιστρέφει στη γενέτειρά του, όπου ασκεί το επάγγελμά του για μία πενταετία, ώς το 1896, όπως φαίνεται από σχετικά δικόγραφα στο Πρωτοδικείο Μεσολογγίου. Παράλληλα, κάνει εμφανή την παρουσία του στον τοπικό Τύπο, γράφοντας άρθρα και σατιρικές παρωδίες με διάφορα ψευδώνυμα. Είναι ένα από τα πρόσωπα που συμβάλλουν στην πνευματική χειραγώγηση της τοπικής κοινωνίας. Αν και το ισχυρό οικογενειακό του περιβάλλον τον προόριζε για τον πολιτικό στίβο, αφού είχε τη δυνατότητα να του εξασφαλίσει επίζηλη θέση στο Κόμμα του Χαρ. Τρικούπη, αυτός φιλοδοξούσε να γράψει την προσωπική του ιστορία «εις των ιδεών την πόλιν». Και στο σημείο αυτό ο Χατζόπουλος αποτέλεσε εξαίρεση από τον κανόνα των μορφωμένων ανθρώπων της ελληνικής επαρχίας, που οι περισσότεροι αναδεικνύονταν ή σταδιοδρομούσαν ως πολιτικοί. Η διάσταση με τα κατεστημένα πρότυπα.Στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ο Χατζόπουλος υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στην πρώτη γραμμή, ζώντας άμεσα το δράμα της εθνικής συντριβής, που οι επιπτώσεις της δεν ήταν μόνο στρατιωτικές και οικονομικές, αλλά και ηθικές, πνευματικές και ψυχολογικές. Η Ελλάδα έμοιαζε να κατρακυλά «βαθιά στου Κακού τη σκάλα, μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί». Σαν αντίδραση στον εκπεσμό των κατεστημένων αξιών, ο Χατζόπουλος εκδίδει, τον Νοέμβριο του 1898, το περιοδικό «Τέχνη», φιλοδοξώντας να εγκαινιάσει μια καινούργια περίοδο στα ελληνικά πολιτισμικά δεδομένα με την είσοδο του 20ού αιώνα: στη γλώσσα, την παιδεία, την τέχνη, το θέατρο, τις νοοτροπίες, τη σκέψη, την αίσθηση των πραγμάτων.

Βύρων Πολύδωρας Γεννήθηκε το 1947 στα Περιβόλια Ολυμπίας. Είναι πατέρας τριών παιδιών (του Γιώργη και των διδύμων Μαργαρίτας και Κωνσταντίνας). Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως Έφεδρος Αξιωματικός. Είναι δικηγόρος παρ Αρείω Πάγω. Σπουδές: -Νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών -Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα των Η.Π.Α. -Διεθνές Δίκαιο στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης -Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου -Διεθνή Οικονομικά στο Σάλτζμπουργκ της Αυστρίας. Ξένες Γλώσσες: -Αγγλική, Γαλλική Κοινοβουλευτικές Δραστηριότητες: -Βουλευτής Β΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας Εξελέγη στις Εκλογές: 1981, 1985, 1989(Ιουνίου και Νοεμβρίου), 1990, 1993, 1996 και 2000 -Κοσμήτορας της Βουλής Περίοδοι: Ιουνίου 1989 και Νοεμβρίου 1989 -Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας 1989-1990 -Μέλος της Διεθνούς Διακοινοβουλευτικής Ένωσης1985-1990 -Μέλος των Κοινοβουλευτικών Συνελεύσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης 1995-2000. Επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων (1981-) -Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας -Επιτροπή Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων -Επιτροπή Πολιτισμού -Επιτροπή Μεταγλώττισης του Συντάγματος -Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος -Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης Ομάδες φιλίας της Βουλής των Ελλήνων (1981-) -Ελλάδος-Αργεντινής, Χιλής, Βραζιλίας, Κούβας, Ν. Αμερικής, Κ. Αμερικής -Ελλάδος-Κίνας -Ελλάδος-Ιαπωνίας. -Προσκοπισμού Πολιτικές - Κομματικές Δραστηριότητες: -1976-1977 Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. -1979 Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας Εκλογή στο 1ο Συνέδριο του Κόμματος στη Χαλκιδική -1990-1992 Υφυπουργός Προεδρίας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος -1992 Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων -1992-1993 Υφυπουργός Εξωτερικών - Απόδημου Ελληνισμού -1997 Υποψήφιος Πρόεδρος της Ν.Δ. στο 4ο Τακτικό Συνέδριο του Κόμματος στην Αθήνα -2000-2001Υπεύθυνος του Τομέα Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, της Νέας Δημοκρατίας -2001 Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας -2001 Συντονιστής της Ομάδος Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης. Τιμητικές Διακρίσεις: -1993 Ανώτατο Παράσημο Κυπριακής Δημοκρατίας "Μακάριος Ο Γ΄" -1993 Διεθνές Βραβείο "Fontana di Roma" για τη συμβολή του στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό -1995 Τιμητικό Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας "Ιπεκτσί" -2000 Βραβείο Καλύτερης Μετάφρασης για το έργο του "Την Παραμονή της Αγίας Αγνής", του Τζων Κητς Συγγραφικό έργο - Διάφορα: -Υπότροφος του Ιδρύματος Φουλμπράιτ για Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. -Διδασκαλία και Διαλέξεις σε Πανεπιστήμια του Εσωτερικού και του Εξωτερικού -Άρθρα σε Εφημερίδες και Περιοδικά -Βιβλία πολιτικού, ιστορικού, νομικού, οικονομικού και φιλοσοφικού περιεχομένου

Μητροπολίτης Νικαίας Γεώργιος Ο Μητροπολίτης Γεώργιος γεννήθηκε στη Βέροια στις 24 Ιουνίου του 1916, από μικρασιάτες γονείς. Η μητέρα του ονομαζόταν Χάιδω και καταγόταν από το Πολυδένδρο Ημαθίας. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις.Φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο της Βέροιας. Το 1935 εγκατέλειψε τη γενέτειρα του για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή Αθηνών.Στην Αθήνα έγινε μέλος της Αδελφότητας Θεολόγων η Ζωή. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1939 κατατάχτηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940.Το 1946 χειροτονήθηκε διάκονος από το Μητροπολίτη Πατάρων Μελέτιο και δύο χρόνια αργότερα πρεσβύτερος από το Μητροπολίτη Φθιώτιδος Αμβρόσιο. Στη Λαμία υπηρέτησε καταρχήν ως στρατιωτικός ιερέας (1948-1950) και στη συνέχεια ως ιεροκήρυκας έως το 1954, οπότε μετατέθηκε στη Δράμα όπου ανάλαβε και πάλι κηρυκτικό έργο, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τον τομέα της Νεότητας.Το 1958 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου παράλληλα με την ενεργή δράση του ως ιεροκήρυκας, τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή Κηρύγματος της Αποστολικής Διακονίας. Στα πλαίσια της δράσης του αυτής ανέλαβε και τη σύνταξη του εβδομαδιαίου φυλλαδίου της Αποστολικής Διακονίας, της Φωνής Κυρίου.Μόλις ένα έτος μετά ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος τον προσκάλεσε στην Κύπρο. Ο Μακάριος επιθυμούσε να ασχοληθεί περισσότερο με τα εθνικά θέματα και έτσι παραχώρησε στο Γεώργιο τα εκκλησιαστικά. Το ίδιο έτος ορίστηκε διευθυντής του Γραφείου Θρησκευτικής Διαφώτισης της Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Στις 3 Μαΐου η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησιάς της Κύπρου τον εξέλεξε βοηθό επίσκοπο και στις 21 του ίδιου μήνα χειροτονήθηκε Χωροεπίσκοπος Τριμυθούντος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ανάμεσα στη δραστηριότητά του την περίοδο αυτή συγκαταλέγεται και η ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας Κύπρου.Δεν παρέμεινε όμως για πολύ, ούτε στην Κύπρο. Στις 9 Ιουλίου του 1967 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος τον ενθρονίσε μητροπολίτη της νεοσυσταθείσας Μητροπόλεως Νικαίας. Εκεί ανέπτυξε πλούσιο ποιμαντορικό έργο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη νεολαία. Ενδεικτική του ενδιαφέροντος του αυτού είναι η κατασκευή παιδικών κατασκηνώσεων στα Πίσια Κορινθίας και στη συνέχεια στη Στεφάνη Βοιωτίας.Οι κατασκηνώσεις της Στεφάνης ήταν και ο τόπος όπου άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της ενάτης Αύγούστου 1990. Κηδεύτηκε στις 11 Αυγούστου στο μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Νικαίας, όπου μέχρι και σήμερα βρίσκεται ο τάφος του. Τα άμφια του εκτίθενται στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου Αιγάλεω. Κωνσταντίνος Αποστ. Μουλαγιάννης Ο Κωνσταντίνος Αποστ. Μουλαγιάννης, Αρεοπαγίτης ε.τ. - Λογοτέχνης, γεννήθηκε το έτος 1939 στο χωριό Λάλα της Αρχαίας Ολυμπίας, όπου μαθήτευσε στο Δημοτικό Σχολείο και τις τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Το έτος 1954 αναχώρησε στην Αθήνα, όπου περάτωσε το εξατάξιο Νυχτερινό Γυμνάσιο με «άριστα» και στη συνέχεια τη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου το έτος 1963, εργαζόμενος παραλλήλως ως Τεχνικός Τύπου και δημοσιεύοντας ποιήματα και χρονογραφήματα σε διάφορα έντυπα, ενώ το έτος 1960 εξέδωσε ποιητική συλλογή με τίτλο «Ανθοί στ’ αγκάθια».Ακολούθως υπηρέτησε ως έφεδρος Αξιωματικός και το έτος 1966 διορίσθηκε Δικηγόρος Αθηνών. Το έτος 1968 μετά επιτυχή δοκιμασία διορίσθηκε Έμμισθος Πάρεδρος Πρωτοδικείου και υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη επί 38 έτη μέχρι και το βαθμό του Αρεοπαγίτη, τον οποίο διατηρεί τιμητικώς μετά τη συνταξιοδότησή του το έτος 2006.Στο μεταξύ δημοσίευσε νομική διατριβή με τίτλο «Το Συνταγματικό Δικαστήριο» και ήδη συνεχίζει τη λογοτεχνική του ενασχόληση, που είχε ανασταλεί λόγω των υπηρεσιακών και οικογενειακών του υποχρεώσεων (είναι έγγαμος και πατέρας δύο τέκνων). Τιμήθηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών με το Α΄ Βραβείο ποιήσεως στον πανελλήνιο διαγωνισμό του έτους 2007 για το ποίημά του «Εγερτήριο» και έχει προς έκδοση μία συλλογή διηγημάτων και μία ποιημάτων έμμετρης διασκευής μύθων του Αισώπου, ενώ έργα του ανθολογήθηκαν στον 17ο τόμο της «Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» (Χάρη Πάτση). Παραλλήλως δημοσιεύει διάφορα επίκαιρα άρθρα γενικού ενδιαφέροντος στην ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών «ΕΣΤΙΑ». Archbishop Dr Anastasios of Tirana and All Albania Γεννήθηκε στον Πειραιά, 4. 11. 1929. O πατέρας του Γεράσιμος, καταγόμενος από την Κεφαλληνία, είχε γεννηθεί στη Λευκάδα και η μητέρα του Pωξάνη, το γένος Mαλτέζου, στην Πρέβεζα.Σπουδές. Aπολυτήριο Γυμνασίου (1947, με άριστα 19.9/11). Πτυχίο Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952, με άριστα 9,53). Mεταπτυχιακές σπουδές Θρησκειολογίας, Eθνολογίας, Iεραποστολικής, Aφρικανολογίας στα Πανεπιστήμια Aμβούργου και Mαρβούργου Γερμανίας? ερευνητική εργασία στο Makerere University College, Kαμπάλα, Oυγκάντα, ως υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος Alexander von Humboldt (1965-69). Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1970, ομόφωνα άριστα). Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας (1952-54) φοίτησε στις Σχολές Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου και Διαβιβάσεων Χαϊδαρίου (και στις δύο πρώτευσε και έγινε αρχηγός Σχολής). Μελέτησε τα διάφορα θρησκεύματα (Ινδουϊσμό, Βουδδισμό, Ταοϊσμό, Κομφουκιανισμό, Αφρικανικά θρησκεύματα, Ισλάμ) στις χώρες που ακμάζουν (Ινδία, Ταϋλάνδη, Κεϋλάνη, Κορέα, Ιαπωνία, Kίνα, Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία, Νιγηρία, Βραζιλία, Καραβαϊκή, Λίβανο, Συρία, Αίγυπτο, Τουρκία κ.α.)Σπουδή ξένων γλωσσών: γαλλικής, γερμανικής, αγγλικής? μελέτη λατινικής, ισπανικής, ιταλικής, ρωσικής, σουαχίλι, αλβανικής.Επιστημονική σταδιοδρομία. Εντολή διδασκαλίας νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας - Πανεπιστήμιο Μαρβούργου Γερμανίας (1966-69). Οργάνωση και διεύθυνση του «Κέντρου Iεραποστολικών Σπουδών» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1971-76). Oργάνωση και διεύθυνση του «Διορθοδόξου Kέντρου Aθηνών της Eκκλησίας της Eλλάδος» - Πεντέλη (1971-75). Έκτακτος Kαθηγητής της Iστορίας των Θρησκευμάτων του Παν/μίου Aθηνών (1972-76). Tακτικός Kαθηγητής (1976-97). Oμότιμος Kαθηγητής (1997 εξ.). Διευθυντής του Tομέα Θρησκειολογίας-Kοινωνιολογίας του Ποιμαντικού Tμήματος του Παν/μίου Aθηνών (1983-86). Kοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Aθηνών και Συγκλητικός (1983-86). Αντιπρόεδρος Εφορείας Πανεπιστημιακής Λέσχης (1978-79, 1983-86). Πρόεδρος της «Επιτροπής Συμπαραστάσεως Kυπριακού Aγώνος» του Πανεπιστημίου Aθηνών (1975-84). Mέλος της Eπιτροπής Eρευνών του Πανεπιστημίου Aθηνών (1986-90) και του Δ.Σ. του Kέντρου Mεσογειακών και Aραβικών Σπουδών (1978-82).Aντεπιστέλλον μέλος της Aκαδημίας Aθηνών (1993 εξ.). Eπίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας: της Θεολογικής Σχολής του Tιμίου Σταυρού, Brookline, Ma. H.Π.A. (1989)? του Tμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1995)? του St. Vladimir's Theological Seminary (2003). Eπίτιμο μέλος της Θεολογικής Aκαδημίας Mόσχας (1998). Εταίρος της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης (2001). Δίπλωμα π. Δημητρίου Στανιλοάε (η ανώτερη θεολογική διάκρηση), Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου (2003). Eπίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας: του Tμήματος Iστορίας και Aρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Iωαννίνων (1996)? Eπίτιμος διδάκτωρ του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Aθηνών (1996)? του Tμήματος Πολιτικής Eπιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής των Nομικών, Oικονομικών και Πολιτικών Eπιστημών του Πανεπιστημίου Aθηνών και όλων των Tμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών (1998)? του Tμήματος Διεθνών και Eυρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς (2001), του Tμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Kρήτης (2002). Των Τμημάτων Φυσικής, Ιατρικής, Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και Πολιτικών μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών (2004). Doctor of Humane Letters του Boston University (2004)? των Τμημάτων Ιατρικής και Γεωπονίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας? επίσης Χρυσούν Μετάλλιον (η ανώτατη διάκρησις) του ως άνω Πανεπιστημίου (2005). Βασίλης Ρώτας Ο Βασίλης Ρώτας γεννήθηκε το 1889. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1910 φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Κέρκυρας. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) σαν ανθυπολοχαγός. Στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου πιάστηκε αιχμάλωτος και κλείστηκε σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στο Γκαίρλιτς και στο Βέρλ. Πήρε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, και για δύο χρόνια (1921-1922) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία του Βερολίνου. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη και από τότε αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και το θέατρο. Στη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Σταύρος Νιάρχος Από τους δυναμικότερους και πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες του 20ου αιώνα, με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση. Εφοπλιστής, από τους θεμελιωτές του μεταπολεμικού ελληνικού θαύματος στη ναυτιλία. Η «βεντέτα» του σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο με τον σύγγαμβρό του Αριστοτέλη Ωνάση τροφοδότησε τις στήλες των εφημερίδων όλου του κόσμου και διαμόρφωσε μέρος του προσωπικό του μύθου.Ο Σταύρος Νιάρχος γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1909 στην Αθήνα. Οι γονείς του, με καταγωγή από την Λακωνία, μόλις είχαν επιστρέψει στην πατρίδα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διατηρούσαν ένα πολυκατάστημα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του Σπύρος ασχολήθηκε με το εμπόριο λαδιού, ενώ η μητέρα του Ευγενία καταγόταν από την πλούσια οικογένεια των αδελφών Κουμάνταρου, που διατηρούσε στον Πειραιά τον αλευρόμυλο «Ευρώτας».Ο Σταύρος Νιάρχος τελείωσε το Βαρβάκειο και τη Νομική Αθηνών. Το 1929 άρχισε να εργάζεται στον αλευρόμυλο των θείων του και γρήγορα ξεχώρισε για τις διοικητικές ικανότητές του. Αντιλαμβανόμενος το μεγάλο κόστος από την εισαγωγή σιταριού από την Αργεντινή και τη Σοβιετική Ένωση, έπεισε τους θείους του ότι θα τους συνέφερε καλύτερα εάν είχαν δικά τους πλοία. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αγόρασε 6 πλοία αντί 120.000 δολαρίων.Το 1930 συνάπτει τον πρώτο του γάμο με την Ελένη Σπορίδη, κόρη ναυάρχου, με την οποία χωρίζει ένα χρόνο αργότερα. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο θείος του Νίκος Κουμάνταρος μεταναστεύει στις ΗΠΑ. Μετά από λίγο τον ακολουθεί και ο ανιψιός του. Το 1939 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την 20χρονη Μελπομένη Κάπαρη, κόρη πλοιοκτήτη από τη Σύρο και χήρα διπλωμάτη. Τον ίδιο χρόνο αυτονομείται επιχειρηματικά από τον θείο του. Ιδρύει τη Niarchos Group, με 2 πετρελαιοφόρα και 5 φορτηγά.Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στρατεύεται και υπηρετεί ως Σημαιοφόρος στο Πολεμικό Ναυτικό. Συμμετέχει στις συμμαχικές επιχειρήσεις στη Νορμανδία, όπου παρασημοφορείται. Τα πλοία του μισθώνονται από τους Συμμάχους και έξι από αυτά βυθίζονται. Το 1947 χωρίζει από τη γυναίκα του Μελπομένη και η γνωριμία του με τον εφοπλιστή Σταύρο Λιβανό θα τον βάλει στα μεγάλα σαλόνια. Φλερτάρει με τη 14χρονη κόρη του Τίνα και όταν ο πατέρας της αρνείται να του δώσει το χέρι της, λόγω της μικρής της ηλικίας, παντρεύεται τη μεγαλύτερη αδελφή της Ευγενία. Τρία χρόνια αργότερα, η Τίνα παντρεύεται τον μεγάλο ανταγωνιστή του, Αριστοτέλη Ωνάση, γεγονός που εξοργίζει τον Νιάρχο.Με τα 2.000.000 δολάρια της αποζημίωσης από τα βυθισμένα πλοία του και τα 16 «Λίμπερτυ», που πήρε ως δώρο από την αμερικανική κυβέρνηση, ο Νιάρχος ανακάμπτει οικονομικά και επενδύει σε μεγάλα τάνκερ. Η κίνησή του αυτή αποδεικνύεται ευφυής και θα τον καταστήσει έναν από τους μεγαλύτερους πλοιοκτήτες στον κόσμο. Για πολλά χρόνια του ανήκε ο μεγαλύτερος ιδιωτικός στόλος του κόσμου. Θα εισέλθει στη χωρεία των Κροίσων και θα ονομαστεί «Χρυσός Έλληνας». Γίνεται εξώφυλλο στο περιοδικό «Time» με φόντο τα τάνκερ του (τεύχος 6ης, Αυγούστου 1956). Είναι η εποχή της καταξίωσης. Οι κακές γλώσσες λένε, όμως, ότι το εξώφυλλο του στοίχισε 500.000 δολάρια.Την ίδια εποχή, ο Νιάρχος αγοράζει το νησί Σπετσοπούλα στον Αργοσαρωνικό, ακολουθώντας ανάλογη κίνηση του ανταγωνιστή του Αριστοτέλη Ωνάση με τον Σκορπιό και γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες έργων τέχνης, με προτροπή της γυναίκας του Ευγενίας. Το 1957 αγόρασε ολόκληρη τη συλλογή του γνωστού αμερικανού ηθοποιού Έντουαρντ Ρόμπινσον, η οποία περιελάμβανε 58 έργα ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών ζωγράφων, αντί έξι εκατομμυρίων δολαρίων.Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 άρχισε να επενδύει στην Ελλάδα, επωφελούμενος του ευνοϊκού νομοθετικού πλαισίου. Οι δύο σπουδαιότερες επενδύσεις του είναι τα «Ελληνικά Διυλιστήρια» Ασπροπύργου (σήμερα ΕΛΔΕ) και τα «Ελληνικά Ναυπηγεία» στον Σκαραμαγκά, που για μεγάλο διάστημα υπήρξε το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο.Το 1965 ο Νιάρχος, που τρελαινόταν για το σκι, γνωρίζεται στο σαλέ του στην Ελβετία με τη Σαρλότ Φορντ, εγγονή του θρυλικού αυτοκινητοβιομήχανου Χένρι Φορντ. Η νεαρή Αμερικανίδα μένει έγκυος και το σκάνδαλο ξεσπάει. Η Ευγενία, η μητέρα των τεσσάρων παιδιών του (Φίλιππου, Σπύρου, Κωνσταντίνου και Μαρίας-Ειρήνης), ζητά και παίρνει διαζύγιο. Ο Νιάρχος παντρεύεται με πολιτικό γάμο τη Φορντ, η οποία φέρνει στον κόσμο το πέμπτο παιδί του, την Έλενα - Άννα. Στο μεταξύ, ξαναφουντώνει ο έρωτάς του για την Ευγενία. Χωρίζει με τη Φορντ, αλλά δεν χρειάζεται να ξαναπαντρευτεί την Ευγενία, καθώς το διαζύγιό τους δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, ούτε βεβαίως ο πολιτικός γάμος του με τη Φορντ.Στις 4 Μαΐου 1970 ο Νιάρχος απασχολεί και πάλι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου. Η γυναίκα του Ευγενία, 44 χρονών, βρίσκεται νεκρή στη Σπετσοπούλα, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο ιατροδικαστής βρήκε σημάδια πάλης και μώλωπες στο σώμα της. Αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε η Ευγενία; Η επίσημη εκδοχή είναι θάνατος από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών και η υπόθεση κλείνει για τον Νιάρχο με απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, παρά την παραπεμπτική πρόταση του εισαγγελέα.Την εκδοχή της δολοφονίας από τον Σταύρο Νιάρχο υποστηρίζει ο δημοσιογράφος Σπύρος Καρατζαφέρης στο βιβλίου του «Φάκελλος Νιάρχος» (εκδόσεις «Κάκτος»), επιστέγασμα της μεγάλης του δημοσιογραφικής έρευνας, που δημοσιεύθηκε σε 58 συνέχειες στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» το δίμηνο Μαΐου - Ιουνίου 1976. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός στη μυθιστορηματική εκδοχή του συμβάντος, με τίτλο «Ο Ιατροδικαστής» (εκδόσεις Λιβάνη).Ο Νιάρχος ξεπερνά γρήγορα το χαμό της Ευγενίας και το 1971 παντρεύεται την αδελφή της Τίνα, που φαίνεται να είναι ο μεγάλος του έρωτας. Η Τίνα είχε χωρίσει το 1959 με τον Ωνάση, αφού του είχε χαρίσει τα δύο παιδιά του, Αλέξανδρο και Χριστίνα, και στη συνέχεια τον Μαρκήσιο του Μπλάντφορντ. Το 1974 η Τίνα θα πεθάνει και αυτή από βαρβιτουρικά, εξαιτίας του χαμού του γιου της Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα. Οι φήμες οργιάζουν και πάλι. Η Τίνα πέθανε στο ξενοδοχείο «Ντε Σαντελιέ» του Παρισιού και ο Νιάρχος κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.Μετά την κρίση του 1973, ο Νιάρχος πούλησε κάποιες από τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις του και επεκτάθηκε στο εμπόριο διαμαντιών και τα χρηματοοικονομικά, φθάνοντας να κατέχει το 2% της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου Citybank. Επένδυσε, επίσης, στα άλογα κούρσας με εκτροφεία στη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Συνέχιζε να εμπλουτίζει τη συλλογή έργων τέχνης του με έργα των Βαν Γκογκ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο και Ρούμπενς. Η αυτοπροσωπογραφία του Πικάσο τού κόστισε 47.850.000 δολάρια το 1989.Οι θαλαμηγοί του («Κρεολή», «Ατλαντίς 1 και 2») ήταν πλωτά μουσεία. Μοναδικοί πίνακες υπήρχαν στο σπίτι του Παρισιού (κτίσμα του 18ου αιώνα στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα), στο σαλέ του Σεν Μόριτζ, στη βίλα του στη Γαλλική Ριβιέρα, στο ρετιρέ του στο Κλάριτζ του Λονδίνου και φυσικά στη Σπετσοπούλα. Η συλλογή του, σύμφωνα με τους ειδικούς, κόστιζε πάνω από ένα 1 δισεκατομμύριο δολάρια.Ο Νιάρχος βρισκόταν στην κορυφή και συμπεριλαμβανόταν στη λίστα με τους 100 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού «Fortune». Στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποσύρθηκε στο ησυχαστήριό του στο Σεν Μόριτζ, όπου πέθανε στις 16 Απριλίου 1996, χτυπημένος από μια σπάνια αρρώστια, που του είχε παραλύσει το ανοσοποιητικό του σύστημα.Όσα είχε σκεφθεί και δεν πρόλαβε να κάνει ο ίδιος για την Ελλάδα, τα πραγματοποιεί σήμερα το «Ίδρυμα Σταύρος Σ. Νιάρχος», που συνεστήθη με τη διαθήκη του. Δραστηριοποιείται με την παροχή δωρεών στους τομείς της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, των τεχνών και του πολιτισμού. Το ίδρυμα, που διευθύνουν τα παιδιά του, ανακοίνωσε το 2006 ένα φιλόδοξο έργο: την κατασκευή Μεγάλης Βιβλιοθήκης και Λυρικής Σκηνής σ' ένα τμήμα του παλιού Ιπποδρόμου επί της Λεωφόρου Συγγρού. Γρηγόρης Λαμπράκης Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ.  Στη διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε δυο γιούς τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη. Το Μάιο του 1939 παίρνει το πτυχίο του με βαθμό «Λίαν καλώς». Την ίδια χρονιά διορίζεται στο Νοσοκομείο «Έλε­νας» αρχικά ως άμισθος και μετά το 1941 ως εσωτερικός βοη­θός. Το 1940 παρουσιάζεται και υπηρετεί στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου απ' όπου σώζεται ένα αναμνηστικό λεύ­κωμα όπου γράφει: «Δέκα μέρες προτού φύγω από τη σχολή ως ιατρός δια το μέτωπον, εσκέφθην να ζητήσω από τους συμμαθητάς μου να χαράξουν σ' αυτό το τετράδιο λίγα λόγια για να τους θυμούμαι εάν ζήσω, Ως Αρχηγός των εν τη Σχολή προσεπάθησα να προσ­δώσω εις τους μαθητάς την έννοια της αγάπης και της αλλη­λεγγύης... Χαρισμένο εις τους αγαπημένους μου συμμαθητάς τους οποίους εύχομαι να εύρη το τέλος του σκληρού αυτού πο­λέμου υγιείς». 21-12-1940. (Πηγή: http://oreini-ileia.blogspot.gr/2012/04/blog-post_21.html)                        Αργύρης Ντινόπουλος Ο Αργύρης Ντινόπουλος γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1956. Γονείς του είναι ο Βασίλης και η Μαρία Ντινοπούλου. Ο πατέρας του, από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας, απόστρατος ταξίαρχος του ελληνικού στρατού. Στον πόλεμο του 1940 ως πρωτοετής εύελπις κατέφυγε με άλλους ευέλπιδες στην Κρήτη όπου πολέμησαν τους γερμανούς εισβολείς. Στην διάρκεια της κατοχής βγήκε στο βουνό και πήρε μέρος στην αντίσταση.  Το 1974, πέτυχε στις εξετάσεις και γράφτηκε στο πρώτο έτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.Το 1978 πήρε το πτυχίο της Νομικής Σχολής και συνέχισε τις μεταπτυχιακές, πλέον, σπουδές του στο εξωτερικό.Στο πανεπιστήμιο Paris 2 του Παρισιού στο Εμπορικό Δίκαιο.Στο πανεπιστήμιο University College του Λονδίνο όπου το 1981 πήρε μάστερ (LL.M) στο δίκαιο των σοσιαλιστικών χωρών και στις σχέσεις δικαίου και μαρξισμού. Υπηρέτησε την στρατιωτική θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός και μόλις απολύθηκε άρχισε να εργάζεται ως δικηγόρος. Ο Αργύρης Ντινόπουλος υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής σε δύσκολα και επικίνδυνα σημεία του κόσμου. Ταξίδεψε πολλές φορές στην Γιουγκοσλαβία για να καλύψει εμφυλίους πολέμους και επεμβάσεις που οδήγησαν στην διάλυση της χώρας. Ήταν στη Ρουμανία, στην πτώση του Τσαουσέσκου. Στον πόλεμο του Κόλπου. Στην Σοβιετική Ένωση όταν έγινε το πραξικόπημα κατά του Γκορμπατσόφ. Στο Μεξικό, στην εξέγερση των Τσιάπας. Στην γενοκτονία της Ρουάντα. Στις ένοπλες εξεγέρσεις της Αλβανίας Στις αμερικανικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Με βιώματα από εμπόλεμες ζώνες έγραψε δύο βιβλία. «Αυτό είναι το Σαράγιεβο;» (εκδόσεις Κορφή), το οποίο μεταφράστηκε και στα αγγλικά. Χρονικό της πολιορκίας του Σαράγιεβο. «Η κασέτα του πολέμου» (εκδόσεις Καστανιώτη). Μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην διάρκεια του πολέμου στον Κόλπο. Στις εκλογές του 2007, 2009 και 2012 εκλέχτηκε βουλευτής στην Β' Αθηνών.  (Πηγή:http://www.dinopoulos.gr) Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 26 Δεκεμβρίου 1890. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους ως Έφεδρος Αξιωματικός. Το 1915 κατετάγη στο Σώμα της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης με το βαθμό του λοχαγού («κατ' εκλογήν»). Το 1923 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη και δικηγόρησε στην Αθήνα («Παρ' Αρείω Πάγω και Συμβουλίω Επικρατείας») μέχρι το 1951. Το 1928 πολιτεύθηκε με το Λαϊκό κόμμα και το 1935 διορίστηκε υφυπουργός «παρά τω πρωθυπουργώ» στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Διατήρησε τη θέση του και όταν ανέλαβε ο Ιωάννης Μεταξάς (13 Απριλίου 1936) μέχρι τις 6 Αυγούστου, οπότε διορίστηκε υπουργός Παιδείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου (Κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά). Το 1938 (25 Νοεμβρίου) διαφώνησε με τον Μεταξά και παραιτήθηκε από υπουργός. Διετέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός από τις 3 Μαρτίου έως τις 17 Μαΐου 1958 και διεξήγαγε τις εκλογές της 11ης Μαΐου που ανέδειξαν νικητή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και Αξιωματική Αντιπολίτευση την ΕΔΑ. Από το 1948 μέχρι τον θάνατό του ήταν Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Συμμετείχε σε πολλά ΔΣ οργανισμών και είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα και μετάλλια. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου του 1973. Read more: http://efedros.blogspot.com/#ixzz220qwDrfr Αλέξανδρος Γ. Σπαής Ο Αλέξανδρος Γ. Σπαής (1918-2004) υπήρξε διακεκριμένος καθηγητής παθολογίας του τμήματος Κτηνιατρικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στο Λευκαδίτι Δωρίδας του Νομού Φωκίδας στις 28 Μαΐου 1918. Σπούδασε στην Κτηνιατρική Σχολή του Cureghem των Βρυξελλών απ’ όπου αποφοίτησε το 1942 με το πτυχίο του διδάκτορος της Κτηνιατρικής. Κατά το τελευταίο έτος των σπουδών του εργάστηκε παράλληλα ειδικευόμενος στη Μικροβιολογία στην βελγική εταιρία Laboratoires de Serotherapie Berchem St. Agathe. Μετά το τέλος των σπουδών του και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1945 εντάχθηκε στο προσωπικό της παραπάνω εταιρίας ασχολούμενος με τη διάγνωση μολυσματικών νόσων και την παραγωγή βιολογικών προϊόντων, εμβολίων και ορών.Επανερχόμενος στην Ελλάδα το 1945, υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό ως Έφεδρος Ανθυποκτηνίατρος (1946-1950). Κατά τη διάρκεια της θητείας του ασχολήθηκε, μεταξύ των άλλων, με την οργάνωση και λειτουργία μικροβιολογικών εργαστηρίων στα δύο κτηνιατρικά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και της Λάρισας. Επιπλέον, ασχολήθηκε με την εξουδετέρωση μεταδοτικού νοσήματος των ιπποειδών του στρατεύματος οφειλόμενου σε μύκητα. Read more: http://efedros.blogspot.com/#ixzz220r4jMlO Παναγιώτης Παπαληγούρας Ο Παναγιώτης Παπαληγούρας (1917-1993) του Αναστασίου ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πολλές φορές υπουργός και μία φορά Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, τον Ιούνιο του 1917, σπούδασε νομικά και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια της Αθήνας (1936) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γενεύης (1940). Στη διάρκεια του Β' ΠΠ πολέμησε στη Μέση Ανατολή ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Read more: http://efedros.blogspot.com/#ixzz220rIxocN   Νίκος Λύτρας Ο Νικόλαος ή Νίκος Λύτρας (Αθήνα 1883–Αθήνα 1927) ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος των αρχών του 20ού αιώνα. Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (την μετέπειτα Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από το 1902 έως το 1906, με δάσκαλους τον πατέρα του Νικηφόρο Λύτρα, και τον Γεώργιο Ιακωβίδη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου από το 1907 έως το 1912, με δάσκαλο τον Λούντβιφ φον Λοφτς (γερμ., Ludwig von Löfftz). Εικάζεται ότι στο Μόναχο, ο νεαρός Νικόλαος Λύτρας γνώρισε τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τις δημιουργίες της περίφημης ομάδας «Γαλάζιος Καβαλάρης» (γερμ., Der Blaue Reiter). Πιο ανοιχτός στα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής, ο Νικόλαος Λύτρας έγινε τελικά ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ρομαντικό ρεαλισμό του 19ου αι. και την μοντέρνα τέχνη του 20ού αι., ειδικά τον εξπρεσιονισμό. Έτσι, στα έργα του — προσωπογραφίες, τοπία και νεκρές φύσεις — άρχισε να χρησιμοποιεί πλατιές ελεύθερες πινελιές, παχύρρευστο χρώμα και χειρονομιακή γραφή ξεφεύγοντας σημαντικά από τον τότε καθιερωμένο ακαδημαϊσμό της «Σχολής του Μονάχου». Η τεχνοτροπία του δεν άργησε να προκαλέσει το τότε συντηρητικό φιλότεχνο κοινό της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων πολέμησε ως έφεδρος αξιωματικός και παρασημοφορήθηκε για τη δράση του. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, συμμετείχε στις εκθέσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών (1915, 1916, 1917, 1920 και 1926), ενώ το 1919 εξέθεσε από κοινού με τον γλύπτη Γρηγόριο Ζευγώλη. Read more: http://efedros.blogspot.com/#ixzz220rXJtTG   ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΡΥΖΗΣ: ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΦΙΛΟΛΑΪΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ Ο Αλέξανδρος Γ. Κορυζής ή Κοριζής (Πόρος, 1885 – Αθήνα, 18 Απριλίου 1941) ήταν Έλληνας νομικός, οικονομολόγος και πρωθυπουργός της χώρας για μόνο 80 ημέρες, από τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά μέχρι και την 12η ημέρα από της γερμανικής εισβολής. Χαρακτηρίστηκε πρωθυπουργός του 2ου ΟΧΙ της Ελλάδας στον Β' Π.Π. Γιος του Γεωργίου Κορυζή, παλαίμαχου πολιτικού που διετέλεσε βουλευτής Τροιζηνίας και δήμαρχος Πόρου, εγγονός του Σταματίου Κορυζή (1815-1898), πληρεξούσιου βουλευτή Τροιζηνίας και δισέγγονος του Γεωργίου Κορυζή, αγωνιστή του 1821 . Η μητέρα του, Αικατερίνη, το γένος Αθανασίου Μισυρλή, κατάγονταν από την Πύλο και ήταν ανιψιά του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Ο Κορυζής πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στον Πόρο. Στα επτά του χρόνια έμεινε ορφανός από μητέρα, γεγονός που είχε αρνητική επίδραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1901-1905) και σε πολύ νεαρή ηλικία διορίστηκε το 1903 στη Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, όπου σημείωσε ταχεία άνοδο στην ιεραρχία, υπηρετώντας κυρίως στην Επιθεώρηση και στο τμήμα Οργάνωσης. Από το 1915 συνέβαλε στην οργάνωση κλάδου αγροτικής πίστης στην Εθνική Τράπεζα, από την απόσπαση του οποίου προήλθε αργότερα η Αγροτική Τράπεζα (1929) της οποίας διετέλεσε πρώτος πρόεδρος του διοικητικού της Συμβουλίου. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, αρχικά ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του πυροβολικού, και στη συνέχεια, αποφοιτώντας της σχετικής Σχολής, Έφεδρος Υπολοχαγός Πυροβολικού, όταν και στο τέλος, (1914), παρασημοφορήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος και με άλλα αναμνηστικά μετάλλια από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄.   Στέφανος Καραγιαννόπουλος, Έφεδρος ανθυποσμηναγός ιατρός στην ελληνική αεροπορία     Ο Στέφανος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Το 1956 τέλειωσε την Πρότυπο Ιωνίδειο Σχολή Πειραιώς. Το 1962 πήρε το πτυχίο της ιατρικής με άριστα. Από το 1963 μέχρι το 1966 υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυποσμηναγός ιατρός στην ελληνική αεροπορία. Το 1967 απέκτησε την ειδικότητα της παθολογίας απ' το πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1967 μέχρι το 1973 δούλεψε, πάντα έμμισθα, ως γιατρός στην Αγγλία. Αρχικά ως βοηθός παθολογικής κλινικής στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ κι έπειτα ως επιμελητής Α Παθολογικής Κλινικής και Διαβητολογικού Κέντρου. Το 1970 έγινε ισότιμο και ισόβιο μέλος του Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου έπειτα από επιτυχείς εξετάσεις. Το 1971 δούλεψε ως έμμισθος αναπληρωτής διευθυντής παθολόγος στο Τμήμα Νεφρικών Παθήσεων στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το 1972 αναγνωρίστηκε η ιατρική του ιδιότητα στις ΗΠΑ ύστερα από επιτυχείς εξετάσεις. Από το 1973 αναφέρεται στο επίσημο Αγγλικό Ιατρικό Ευρετήριο των Παθολόγων και στο Διεθνές Ευρετήριο των Νεφρολόγων.Το 1975 πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας με άριστα. Από το 1974 μέχρι το 1977 εργάστηκε ως επιμελητής παθολογικής κλινικής αρχικά στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας και μετά στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά. Από το 1977 μέχρι το 1986 ήταν διευθυντής της Μονάδας Νεφρικών Παθήσεων στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Το 1980 μετεκπαιδεύθηκε στη διάσημη Mayo Clinic των ΗΠΑ. τΟ 1984 εκλέχτηκε επίκουρος καθηγητής Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1986 είναι διευθυντής της Α Παθολογικής Κλινικής του Τζάνειου Νοσοκομείου Πειραιά. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 300 επιστημονικές ερευνητικές εργασίες, 60 από τις οποίες σε διεθνή ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού. Επίσης, έχει πολυάριθμες συμμετοχές σε διεθνή ιατρικά συνέδρια. Η κλινική που διευθύνει έχει 35 κλίνες, εφημερεύει κάθε 7 ημέρες για τη νομαρχία Πειραιά, κάνει 2.000 εισαγωγές, ενώ εξετάζει 15.000 ασθενείς ετησίως. Πάνω από 1500 άρθρα του είναι δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά, όπως στο Έθνος, στο Έθνος της Κυριακής, στο TV Zάπινγκ και αλλού. Από τις εκδόσεις ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του Είμαστε ό,τι τρώμε και 365 μυστικά υγείας. Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ (κατά κόσμον Ιωάννης Παρασκευόπουλος του Γεωργίου και της Κωνσταντίνας) γεννήθηκε στον Καρδαμά Ηλείας τον Φεβρουάριο του 1932 όπου ετελείωσε το Δημοτικόν Σχολείον. Το 1946 εγγράφεται εις την Επτατάξιον Εκκλησιαστικήν Σχολήν Κορίνθου και το 1953 εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφοιτήσας τον Φεβρουάριον του 1958. Στρατευθείς υπηρέτησεν επί 30 μήνες εις τον Στρατόν ξηράς και την Αεροπορίαν, ως έφεδρος Ανθυποσμηναγός. Στις 8 Νοεμβρίου 1960 κείρεται μοναχός εις την Ι. Μονήν Παναγίας Σκαφιδιάς από τον Μητροπολίτην Ηλείας Γερμανόν και μετονομάζεται εις Γερμανόν. Την 20ην Νοεμβρίου του ιδίου έτους χειροτονείται Διάκονος εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Καρδαμά και την 6ην Δεκεμβρίου Πρεσβύτερος εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν Αγίου Νικολάου Πύργου υπό του Μητροπολίτου Ηλείας Γερμανού, χειροθετηθείς Αρχιμανδρίτης. Υπηρέτησεν επ' ολίγον ως Εφημέριος εις τις Ενορίες Βρανά – Βαρθολομιού και Σκουροχωρίου και τον Σεπτέμβριον του 1961 διωρίσθη τακτικός Ιεροκήρυξ και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος, Πρωτοσυγκελλεύων, μη υπάρχοντος Πρωτοσυγκέλλου. Τον Μάρτιον του 1979 διωρίσθη Α' Γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και την 1ην Οκτωβρίου 1981 εξελέγη Μητροπολίτης Ηλείας. Την 3ην Οκτωβρίου 1981 εχειροτονήθη Επίσκοπος εις τον Ι. Ναόν Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου Αθηνών υπό του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου ΣΕΡΑΦΕΙΜ και την 24ην Οκτωβρίου ενεθρονίσθη εις τον Ι. Ναόν Αγίου Νικολάου Πύργου, διακονών Αρχιερατικώς μέχρι σήμερα.