ΓΙΑΝΝΗΣ Δανιήλ ΓΑΛΛΟΣ
Στρατεύτηκε την 1η Ιουλίου του 1935 στη Σχολή Εφέδρων αξιωματικών στη Σύρο, ενώ διέκοψε αναγκαστικά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Μαιευτική – Γυναικολογία. Επιστρέφοντας από τη Σύρο στην Αθήνα υπηρετεί στα στρατιωτικά νοσοκομεία ΝΙΜΙΤΣ και 401. Εκεί τον βρήκαν οι συγχωριανοί του Μ. Μητσιούλης και ο έμπειρος νοσοκόμος Μιλτιάδης Βαλάρης και του πρότειναν να συνεργαστεί με την κλινική στην οποία εργαζόταν ο δεύτερος, επειδή ο γιατρός είχε πεθάνει. Σημειωτέον ότι στην κλινική αυτή θεραπευόταν αφροδίσια νοσήματα. Η συνεργασία όμως δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας των στρατιωτικών του υποχρεώσεων. Η κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά στις 4/8/1936 τον βρίσκει έφεδρο αξιωματικό του στρατού ως το Δεκέμβρη του ίδιου έτους οπότε και αποστρατεύτηκε από την Καλαμάτα.
Η δράση του στην Εθνική Αντίσταση
Αλλά στο μεσοδιάστημα αυτό η εργασία του στο Τζάνειο έμελε να έχει αρκετές διακοπές εξαιτίας της κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου, της Γερμανικής Κατοχής και της Εθνικής αντίστασης. Οπότε: Επιστρατεύεται ως ανθυπίατρος στα χειρουργεία της Α’ Ορεινής Ταξιαρχίας Λαρίσης από 28/10/1940, μέχρι την 8/5/1941, παίρνοντας έτσι μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας. Στη διάρκεια του πολέμου αυτού συναντήθηκε με αρκετούς Αθανατιώτες καθώς και άλλους συμπολεμιστές απ’ την ευρύτερη περιοχή της επαρχίας Αγιάς και συνεργάστηκε στα χειρουργεία με το συγχωριανό του Θανάση Γιάγκο, νοσοκόμο της Ταξιαρχίας, περιθάλποντας αρκετούς τραυματίες και σώζοντας τη ζωή αρκετών πολεμιστών. Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατεθεί αυτούσια η μαρτυρία του νοσοκόμου Θανάση Γιάγκου, όπως την αφηγήθηκε στο Νίκο Τσιντσιράκο:
«...Ο Διοικητής του χειρουργείου με βαθμό Λοχαγού ήταν χειρούργος τον πλησίασα και του λέω: κύριε Λοχαγέ μήπως έχετε εδώ έναν γιατρό που λέγεται Γάλλος; Ναι έχουμε λέει που τον ξέρεις; Ήμαστε χωριανοί. Α τον άφησα στο Πήλιο να συγκροτήσει μεταγωγικό και νύχτα κατά τις μία η ώρα θα είναι εδώ άμα θες μπορείς να τον δεις τότε.
Ακούω στις μια η ώρα να μιλά μέσα. Τότε έπρεπε να χτυπήσουμε την πόρτα να χαιρετίσουμε κλπ. Μπαίνω μέσα, «Βρε» μου λέει ο Γάλλος «εδώ είσαι Θανάση, αύριο» μου λέει «θα κατέβεις κάτω στο σχολείο να τα πούμε. Κοίταξε» μου λέει «σε θέλω και με θέλεις, αν τραυματιστώ θα με προσέξεις το ίδιο και για σένα θα σε προσέξω εγώ, αλλά δεν θα πεις καμιά φορά όταν θα σε στείλουν για υπηρεσία ότι έχω τον Γάλλο στο χειρουργείο και δεν θα πας. Θα ήμαστε μαζί». Σε ένα χωριό της Αλβανίας, μου λέει ένα βράδυ ο επιλοχίας θα πας στο τάδε χωριό απέναντι να φέρεις φάρμακα μ’ αυτό το μουλάρι.
Πήγα φόρτωσα τα πήρα και στον δρόμο βρήκα τον μακαρίτη τον Γιώργο Μπαλογιάννη, ζαρωμένο σ’ έναν πλάτανο και το Ιταλικό πυροβολικό έβανε. Σταμάτησα λίγο. Θα μας φάνε οι Ιταλιάνοι εδώ μου λέει ο Μπαλογιάννης. Άστους Γιώργο να βαν λέω. Σταμάτησαν λίγο και ξεκίνησα, έφτασα και ξεφόρτωνα το μουλάρι, κατεβαίνει ο Γάλλος και μου λέει:
Απόψε έπρεπε να παραμερίσεις λίγο.
Μέχρι τέλους ήμασταν μαζί. Ήταν να μας πάνε μετά στη Μέση Ανατολή. Ήταν μαζί μας και ένα άλλο καλό παιδί και γιατρός, Στουρνάρας Αριστείδης από Βόλο, μαιευτήρας – γυναικολόγος και αυτός και ο Γάλλος
..........................................................................................
Ο Γάλλος ήταν απ’ όλους τους γιατρούς ο καλύτερος, γύρισα σε πολλά τάγματα και συντάγματα. Ήταν αρραβωνιασμένος με την Ειρήνη η οποία του έστελνε δέματα. Μόλις έρχονταν το δέμα έπρεπε να μαζευτεί όλο το προσωπικό εκεί και θα έπαιρνε ο καθένας από ένα αντίδωρο. Εμένα μ’ είχε δεξί του χέρι. Μ’ έλεγε: «για τον εαυτό σου θα κρατάς ένα κομμάτι ψωμί τόσο και μένα τα άλλα θα τα δίνεις στα παιδιά». Εγώ τον κρατούσα λίγο περισσότερο. «Δεν σ’ είπα Θανάση να το δώσεις στους άλλους;» Περισσότερο αγαπούσε τους χωριανούς....»
Το 1941-42 παίρνει ενεργό μέρος στην Εθνική αντίσταση ως μέλος της «Εθνικής Αλληλεγγύης’’ για την περίθαλψη των θυμάτων του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Στην Εθνική Αλληλεγγύη παρέμεινε για όλη τη διάρκεια της Κατοχής προσφέροντας τις υπηρεσίες του είτε στα χειρουργεία είτε στις διάφορες επιτροπές.
(Πηγή:http://melivoia.blogspot.com/2012_03_01_archive.html)