Ο Χαράλαμπος Κεφαλόπουλος υπήρξε μία μεγάλη στρατιωτική φυσιογνωμία, που διακρίθηκε στα πεδία των μαχών κυρίως για τον ρόλο του ως εμψυχωτής των στρατιωτών του, που με την απαράμιλλη γενναιότητά του μπορούσε να ανατρέπει συσχετισμούς δυνάμεων και να ωθεί το στράτευμα στη νίκη. Γεννημένος το 1893 στη Χώρα Σάμου ξεκίνησε ως δάσκαλος, αλλά φλεγόμενος από φιλοπατρία, μετά την ένωση της Σάμου με την Ελλάδα, κατατάχτηκε στον στρατό ως απλός οπλίτης και στη συνέχεια αφού φοίτησε σε παραγωγική σχολή των Ενόπλων Δυνάμεων (σχόλιο efedros: προφανώς πρόκειται για Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών ή τον Ουλαμό Εφέδρων Αξιωματικών στη Μικρά Ασία) συμμετείχε ως ανθυπολοχαγός και πολέμησε σθεναρά σε όλα τα μεγάλα μέτωπα του Ελληνισμού:
(Ο συνταγματάρχης Χαράλαμπος Κεφαλόπουλος με την αδελφή της γυναίκας του διαβάζοντας εφημερίδα.)
(Μαζί με τη σύζυγό του)
1916: Μακεδονικό μέτωπο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
1919: Ουκρανία, με το εκστρατευτικό σώμα που απέστειλε ο Βενιζέλος.
1920: Μικρασιατικός πόλεμος.
Διακρίθηκε και στην ειρηνική περίοδο, καθώς έλαβε μέρος στην κατασκευή των περίφημων οχυρών Ρούπελ.Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ηγούμενος του 18ου Συντάγματος Πεζικού Σαμίων, θα πέσει ηρωικώς μαχόμενος με μία απίστευτη θυσία, ανατρέποντας πλήρως τα στρατιωτικά δεδομένα και τη δυσμενή τοποθέτηση των στρατευμάτων.
Ανάμεσα στους απλούς ανώνυμους φαντάρους της πρώτης γραμμής βρισκόταν ο αρχηγός, ένα μαζί τους, όχι περισπούδαστος επιτελάρχης αλλά εμψυχωτής.
Η ηρωική του θυσία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη στρατιωτική και πατριωτική του πορεία ως δείγμα αρχαιοελληνικής ανδρείας και άφατου ηρωισμού.
Στις 22 Νοεμβρίου 1940 έφιππος εφόρμησε μόνος κατά του εχθρού. Σαν άλλος Ταξιάρχης αφήνει το χαράκωμα και εφορμά μόνος αυτός μπροστά: «Εμπρός Σαμιώτες! Ορμάτε για την Ελλάδα μας!».
Μια σφαίρα από έναν μιναρέ τον πλήττει στο μέτωπο θανάσιμα.
Ο θάνατός του είναι το σάλπισμα της νίκης, καθώς συμπαρέσυρε σε μία ορμητική αντεπίθεση τον καθηλωμένο ελληνικό στρατό και στη μεγάλη αντεπίθεση του Μόροβα, που συνετέλεσε στην κατάληψη της Κορυτσάς.
Η περιγραφή δράσεως και θυσίας του Χαράλαμπου Κεφαλόπουλου στην Ιστορία του ΓΕΣ, συγκλονίζει:
«...Οι άνδρες του 18ου Συντάγματος οδηγούμενοι υπό του ηρωικώς πεσόντος παρά το ύψωμα 1211 Υποδιοικητού του Αντισυνταγματάρχου Κεφαλόπουλου Χαρ. και διά πρώτη φορά βαπτιζόμενοι εις το πυρ παρά τον από τριημέρου συνεχιζόμενον αεροπορικό σφοδρό βομβαρδισμό επέδειξαν ηρωισμόν, αντοχήν και ψυχραιμίαν άξιον παντός επαίνου και θαυμασμού...».
«...Επειδή κατά τας μάχας ταύτας οι οπλίται του Συντ/τος διά πρώτη φορά ελάμβαναν μέρος εις τον πόλεμον και δεν είχον την απαιτουμένην πείραν, άπαντες οι αξιωματικοί του Συντ/τος έδιδον πρώτοι το παράδειγμα της επιθέσεως με αποτέλεσμα να έχωμεν κατά την πρώτην μάχην δύο αξιωματικούς νεκρούς, εξών ο εις ο Υποδιοικητής του Συντάγματος Αντ/χης Κεφαλόπουλος Χαρ. φονευθείς επί του υψ. 1211 του όρους Μόροβα και ο Ανθ/γος Χατζημανώλης Ιωάννης».
Βλέπε: Εκθεσις Δράσεως του 18ου Σ/τος της ΧΙΙΙ Μεραρχίας - Ιστορία ΓΕΣ.
Ο πολεμιστής του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ, του Τολού Μπουνάρ, όπου παρασημοφορήθηκε επ’ ανδραγαθία, ξέπλυνε την ντροπή του Μικρασιατικού Πολέμου που τον βασάνιζε μέχρι τέλους.
Μετά τη μάχη πατριώτες Χωριανοί έθαψαν το αγαπημένο σώμα κάτω από μια αχλαδιά στο χωριό Εσμενικ, 3 χιλιόμετρα στην αλβανική μεθόριο.
Η οικογένεια του ήρωα αναζητεί απεγνωσμένα τα ιερά οστά του στην Ελλάδα και στην Αλβανία.
Η ιστορική έρευνα έδειξε ότι τα οστά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα το 1941 με άγημα.
Με μυστηριώδη τρόπο εξαφανίσθηκαν τα ίχνη της παρουσίας του, τα οστά του, οι αναφορές στα ιστορικά βιβλία.
Και όμως, η τριανδρία του ελληνικού στρατού που έγραψε με χρυσά γράμματα είναι Κατσιμήτρος - Παπάγος - Κεφαλόπουλος.
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο κατέδειξε την ηθική και ψυχοπνευματική ανωτερότητα του έντιμου εθνικοαμυντικού αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον φασισμό.
Ο Κεφαλόπουλος κατέδειξε την ισχύ του ηθικού πλεονεκτήματος και την ηθική του ανθρώπινου παράγοντα όταν διέπεται από το πρόταγμα της ελευθερίας.
Τα ιερά οστά των ηρωικών μαχητών του 18ου Σ.Π. Σαμίων και χιλιάδων Ελλήνων απλών στρατιωτών κείνται διάσπαρτα στην αφιλόξενη αλβανική γη.
Πρώτιστο καθήκον της οργανωμένης Πολιτείας είναι να μεριμνήσει να επιστραφούν σύμπαντα τα οστά των ηρώων στην πατρώα γη για να ταφούν χριστιανικά και ευλαβικά, με τις αρμόζουσες εθνικές τιμές.
Οι τελευταίες στιγμές του Χ. Κεφαλόπουλου
«Φώναζε "θάρρος", όταν δύο σφαίρες τον χτύπησαν στο κεφάλι»
«...Το κανονίδι εξακολουθούσε. Ετοιμοι στηριζόμαστε στα νύχια και στις χούφτες και περιμένουμε ν' ακούσουμε το σύνθημα για να προχωρήσουμε. Σε λίγο στο χωριό σήκωσαν άσπρη σημαία. Παραδόθηκαν. Ο αντισυνταγματάρχης Κεφαλόπουλος, υποδιοικητής του Συντάγματος, σηκώνεται όρθιος και φωνάζει: Ελληνες στρατιώτες! Θάρρος! Εμπρός! Μα δεν είχε τελειώσει ακόμη τη φράση του και δύο σφαίρες τον χτύπησαν στο κεφάλι. Σωριάστηκε νεκρός ο ταγματάρχης Κεφαλόπουλος. Εμείς, μόλις μας είπε εμπρός, ξεχυθήκαμε σαν χείμαρρος...». Με τα λόγια αυτά περιγράφει στο ημερολόγιό του τις τελευταίες στιγμές του Χαράλαμπου Κεφαλόπουλου ο συμπολεμιστής του, επιλοχίας Νικόλαος Χατζησταμούλος, ενώ αναφορά στον πεσόντα κάνει και ο Πλούταρχος-Στυλιανός Σπύρου στο βιβλίο του «Η χώρα της Σάμου 1572-2009».
«Οι άνδρες, παρά τον από τριημέρου συνεχιζόμενον αεροπορικόν σφοδρόν βομβαρδισμόν, επέδειξαν ηρωισμόν, αντοχήν και ψυχραιμίαν, αξίαν παντός επαίνου και θαυμασμού. Επειδή κατά τας μάχας ταύτας οι οπλίται του Συντάγματος διά πρώτη φοράν ελάμβανον μέρος εις τον πόλεμον και δεν είχαν την απαιτούμενην πείραν, άπαντες οι αξιωματικοί του Συντάγματος έδιδον πρώτοι το παράδειγμα της επιθέσεως, με αποτέλεσμα να έχωμεν κατά την πρώτη μάχην δύο αξιωματικούς νεκρούς εξ ων εις ο Υποδιοικητής Κεφαλόπουλος Χαράλαμπος φονευθείς επί του υψώματος 1211 του όρους Μοράβα», γράφει.
(Πηγή:Έθνος κτλ)