Ο Γιάννης Γεωργακάς (1912-2002) υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος του μεγαλύτερου Ελληνικού Πολυκαταστήματος "ΜΙΝΙΟΝ". Υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός και πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο (ανάπηρος πολέμου).
Το 1939 ξεκινούν τα πρώτα σχέδια επέκτασης αλλά τους προλαβαίνει ο πόλεμος. Φεύγει για το μέτωπο. «Ο αέρας της νίκης μάς έκανε να ξεχνάμε την κούραση, τις πορείες στο χιόνι, τα ξενύχτια, την πείνα ακόμη και τις ψείρες». Υστερα, τον ενθουσιασμό διαδέχεται η απογοήτευση. «Η προέλαση μας σταμάτησε. Και η δική μου μονάδα βρέθηκε σε ένα υψόμετρο 1.500 μέτρων όπου τα πάντα ήταν παγωμένα. Είδα μουλάρια ζωντανά καρφωμένα μέσα στην παγωμένη λάσπη. Η πείνα θέριζε τα σωθικά μας». Τον Απρίλιο του 1941 καταλήγει άρρωστος στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων και όταν συνέρχεται, επιστρέφει κακήν κακώς στην Αθήνα. Την ίδια χρονιά φυλακίζεται από τους Γερμανούς για τρεις μήνες. Μόλις στέκεται στα πόδια του, συνεχίζει τη δουλειά στο «Μινιόν».
«Εζησα συχνά με αβεβαιότητες και πολλές φορές επικίνδυνα, με βάρη ασήκωτα και υγεία κακή.Ομως έζησα και δημιούργησα. Και μπορώ σήμερα, στα 80 μου, να πω: ξεκίνησα άρρωστος. Σήμερα είμαι υγιής. Ξεκίνησα αμόρφωτος. Σήμερα έχω δίπλωμα Πανεπιστημίου. Ξεκίνησα φτωχός. Σήμερα δεν είμαι φτωχός. Ξεκίνησα χωριάτης. Σήμερα μιλάω ξένες γλώσσες. Ξεκίνησα χωρίς τίποτε στα χέρια μου και έφτιαξα το Μινιόν για μένα και όχι μόνο για μένα»
Από την αυτοβιογραφία του Γιάννη Γεωργακά
Ο Συνάδελφος Έφεδρος Αξιωματικός Δημήτρης Τρίψας τον οποίο ευχαριστώ για την πληροφορία και το φωτογραφικό υλικό αναφέρει χαρακτηριστικά:
"Δεν
παρέλειπε ο Γεωργικώς, σε συγκέντρωση προσωπικού κάθε Σάββατο, που ήταν προαιρετική,
αλλά όσοι συμμετείχαν λάμβαναν 5.000 δρχ, να τονίσει το πόσο μεγάλη τιμή του ήταν
που είχε υπηρετήσει ως Έφεδρος Αξιωματικός και το ότι ήταν ανάπηρος πολέμου. Καθολική συμμέτοχη
προσωπικού βέβαια. Στα 85 χρόνια του πηρέ το δεύτερο πανεπιστημιακό του πτυχίο,
αυτό της αρχαιολογίας. Σε όσους έκοβαν πραγματικά το κάπνισμα, έδινε δώρο 6 μισθούς,
αρκεί να μην μάθαινε ότι καπνίζουν κρυφά. Τα επέστρεφαν και έντοκα, με παρακράτηση
μέρους των αποδοχών. Οι μισθοί του προσωπικού σύμφωνα να με τις συλλογικές συμβάσεις,
αλλά είχε βρει τον τρόπο με τα διάφορα bonus και πριμ (στελέχους, θέσης, πτυχίου,
ξένων γλωσσών, αυτάρκειας, παραγωγικότητας, πωλήσεων, εμφάνισης) να είναι οι υπάλληλοι
οι καλύτερα αμειβόμενοι της αγοράς. Όσοι εργάζονταν από 18 και στρατεύονταν, φρόντιζε
να γίνουν ΔΕΑ αν ήθελαν, ώστε να εμπεδώσουν το διοικειν και το πειθαρχειν.Και κάθε
μήνα είχε δώσει εντολή στο λογιστήριο να τους καταθέτει το 1/3 του μισθού ΔΕΑ, ώστε
να μην κλονίζονται οικονομικά. Η θέση τους μέχρι να απολυθούν περίμενε. Η επόμενη
κίνηση ήταν προαγωγή τους. Όταν το 97 ήμουν επίστρατος στη σχολή πεζικού, με επισκέφτηκε
τη τελευταία μέρα και δεν παρέλειψε να πει στο δκτη, πόσο ευτυχής και υπερήφανος
ήταν που βρέθηκε μεταξύ συναδέλφων. Ας είναι αιώνια η μνήμη σου μπάρμπα Γιάννη...
ήσουν παντού πρωτοπόρος, μπροστά από την εποχή σου. Χωρίς να ζητάς ποτέ, έπαιρνες
ό,τι καλύτερο είχε ο καθένας μας. Δώρο Θεού τα 15 χρόνια που μαθήτευσα και έμαθα
κοντά σου."
(Πηγές: 1.Έφεδρος Αξιωματικός Δημήτρης Τρίψας - 2."Έθνος")