(Πηγή:Από το προσωπικό αρχείο της κόρης του Γεωργίου Ράλλη κας Ζαΐρας Παπαληγούρα,
την οποία ευχαριστώ θερμά για την ανταπόκριση)
Βιογραφικό Σημείωμα Γεωργίου Ράλλη
Πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας
Δημοκρατίας.Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26.12.1918 και απεβίωσε την 15.3.2006.
Ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής. Κατατάχτηκε στη Σχολή Εφέδρων Ιππικού
Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος
ανθυπίλαρχος στην Α` Ομάδα Αναγνωρίσεως όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε.
Μετά την ανακωχή γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη
δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε και πάλι. Πολέμησε στη
Στερεά και την Ήπειρο και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948. Πολιτεύθηκε
για πρώτη φορά και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1950. Επανεκλέχθηκε σε όλες
τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε
μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, στην
κυβέρνηση Αλ. Παπάγου. Το Υπουργείο Προεδρίας, που ήταν από τα τελευταία σε
σημασία, αναδιοργανώθηκε, αναβαθμίστηκε και έγινε το πρώτο τη τάξη υπουργείο.
Κατά την περίοδο αυτή, με πρωτοβουλία του τέθηκαν οι βάσεις της τουριστικής
πολιτικής και ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1956-58 διετέλεσε υπουργός
Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο
Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, ύστερα από
επιτυχείς διαπραγματεύσεις που είχε με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Επίσης, με
πρωτοβουλία του ανατέθηκε σε Γάλλους ειδικούς η προμελέτη για την κατασκευή
μετρό, στην Αθήνα. Το 1961-1963 διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών. Κατά το διάστημα
της υπουργίας του, καθιερώθηκε για πρώτη φορά η εκκαθάριση και λεξικογράφηση
των εκλογικών καταλόγων, προβλέφθηκαν οικονομικοί πόροι για την ενίσχυση των
δήμων και κοινοτήτων της χώρας και ανεγέρθηκαν πολλά ευπρεπή δημόσια
καταστήματα. Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη
σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της Χωροφυλακής προσπάθησε ανεπιτυχώς να
κινητοποιήσει το Γ/ Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών. Κατά τη διάρκεια της
δικτατορίας συνελήφθη τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Όταν επέστρεψε,
συνέχισε την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε
ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του δημοψηφίσματος. Έλαβε μέρος στην Κυβέρνηση
Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση
που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του
1976 ανέλαβε και το Υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική
μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη
Διοίκηση τη χρήση της δημοτικής καταργώντας την καθαρεύουσα. Μετά τις εκλογές
του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το Υπουργείο Συντονισμού και το Μάιο1978 το
Υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαΐου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως
υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ο.Κ. οι οποίες το
Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο
μέλος της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Είναι ο πρώτος Έλληνας
υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση (Οκτώβριος 1978). Στις 8
Μαΐου 1980 εκλέχθηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε
πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος
στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην
κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της
Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος
και παρέμεινε απλός βουλευτής του κόμματος αυτού. Το Μάιο του 1987
ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του
Ιουνίου 1989. Ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετείχε
στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 με το ψηφοδέλτιο του
κόμματος αυτού και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Με την ιδιότητα του αυτή
αγωνίστηκε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του νησιού. Από το Μάρτιο του
1993 διαφωνώντας με τον χειρισμό του Σκοπιανού παραιτήθηκε από βουλευτής.
Τιμήθηκε: α) με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής που είναι το ανώτατο ελληνικό
παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς. β) με
τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Legion d` Honneur , που του απένειμε ο
στρατηγός Ντε Γκολ, και L`Ordre Nationale du Merite, που του απένειμε ο
Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Ζισκάρ Ντ` Εσταίν. γ) με τους Μεγαλόσταυρους
της Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και
Αβησσυνίας. δ) με στρατιωτικά παράσημα που του απονεμήθηκαν για τη πατριωτική
του δράση κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941, καθώς και κατά
τη περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1947-1949. Έχει γράψει: "Ο Ιωάννης Ράλλης
ομιλεί εκ του τάφου" (1947), "Δύο δρόμοι" (1958), "Η
αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς"(1971), "Η τεχνική της βίας"
(1972), "΄Αρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις", 1977 σε δύο τόμους, "Ώρες
ευθύνης" (1983), "Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το μέλλον"
(1983), "Γεώργιος Θεοτόκης" (1986), "Griechenland und
Balkanpolitik, munchen" (1988) ανάτυπο, "Πολιτικές
εκμυστηρεύσεις" (1990), "Κοιτάζοντας πίσω" (1993), "Εις ώτα
μη ακουόντων" (1995), "Τάδε έφη" (1997), "Το ημερολόγιό
μου, τον καιρό της δικτατορίας" (1997).
