ΑΠΟ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΕΦΕΔΡΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ 40

Γράφει ο Σμχος ε.α. ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ (Aναδημοσίευση)

Τέλη Δεκεμβρίου του 1939. Εκατό περίπου έφεδροι αξ/κοί που είχαμε τελειώσει την Σχολήν εφέδρων αξ/κών πυροβολικού Θεσσαλονίκης, ύστερα από εννέα μήνες εντατικής εκπαιδεύσεως, περιμέναμε να τοποθετηθούμε σε μονάδες του Πυροβολικού. Εντωμεταξύ, μερικούς μήνες ενωρίτερα είχε έρθει στη Σχολή μια εγκύκλιος του Υπουργείου Στρατιωτικών που ζητούσε να δηλώσουν, όσοι από μας επιθυμούσαν, ότι δέχονται να μεταταγούν εις την Β. Αεροπορία, για να εκπαιδευτούν ως χείριστοι α/φων ή Βομβαρδισταί/Πολυβοληταί, προς κάλυψιν αναγκών της Αεροπορίας. Ενώ λοιπόν περιμέναμε να πάρουμε φύλλο πορείας για μονάδες του Πυροβολικού μια νέα διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών καλούσε τους δηλώσαντος εθελοντάς να παρουσιαστούν στο Υπουργείο Αεροπορίας.

Οκτώ από το σύνολον, των συναδέλφων, στις 15/1/40 πήραμε Φ.Π για την Αεροπορία. Την επομένη 16/1/1940 παρουσιαστήκαμε στην αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου. Εκεί συναντήσαμε και άλλους συναδέλφους από τις Σχολές Εφέδρων Αξ/κών Πεζικού και γίναμε σύνολον περίπου εξήντα.

Με σύντομες διαδικασίες περάσαμε κάποιες εξετάσεις κυρίως υγειονομικής φύσεως και με την μέθοδο της κληρώσεως μοιραστήκαμε σε Χειριστάς και Βομβαρδιστάς/Πολυβολητάς. Εγώ και άλλοι 32 μας έτυχε ο κλήρος του Βομβαρδιστού Πολυβολητού. Στις 22/1/1940 πήραμε φύλλο πορείας για τη Σχολή Γενικής Εκπαιδεύσεως και Ειδικοτήτων (ΣΓΕΕ) στο Τατόι. Η εκπαίδευση θεωρητική και πρακτική άρχισε αμέσως και με εντατικό ρυθμό. Σε έξι μήνες πήραμε τα πτυχία Βομβαρδιστού/Πολυβολητού και ονομαστήκαμε έφεδροι Αρχισμηνίαι.

 

 

Στις Μοίρες

Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στον ορίζοντα της Ελλάδος. Όλοι οι αποφοιτήσαντες από την ΣΓΕΕ Β/Π τοποθετηθήκανε σε πολεμικές Μοίρες. Επανδρώσαμε κυρίως τις τρεις Μοίρες Βομβαρδισμού την 31 Μ με Ποτέζ63, την 32 Μ με Μπλενχάιμ και την 33 Μ με Φαϊρευ Μπάτλ. Εγώ μαζί με άλλους συναδέλφους τοποθετήθηκα στην 32 Μοίρα στο Θριάσιο πεδίο (Ελευσίνα), αρχάς Αυγούστου.

Διοικητής της Μοίρας ήταν ένας εξαίρετος Αξ/κός, ο τότε Επ/γος Χ. Ποταμιάνος. Ενταχθήκαμε σε πληρώματα και λίγες ημέρες μετά την τοποθέτηση μας ήρθε η διαταγή αραιώσεως των Μοιρών και βρεθήκαμε Αυγουστιάτικα στο Αεροδρόμιο της Βασιλικής μεταξύ Τρικάλων και Καλαμπάκας.

Εκεί, υπό την καθοδήγησην του λαμπρού εκείνου Δ/τού, αλλά και όλων των άλλων, πράγματι, εξαίρετων αξκών, υπαξ/κών και σμηνιτών που επάνδρωναν αυτή τη Μοίρα, άρχισε μία επί τω έργω εκπαίδευσις εδάφους και αέρος, ώστε πολύ σύντομα να εξοικειω-θούμε με τα αερ/φη, τα οπλικά συστήματα και γενικότερα τις αποστολές που θα αναλαμ-βάναμε εν καιρώ πολέμου.

Ηταν πολύ συγκινητική η αγάπη και το ενδιαφέρον όλων των Αξκων και για μας, τους εφέδρους και ειλικρινής η προσπάθεια τους να μας κάνοιυν να νιώθουμε πως κ εμείς είμασταν ένα κομμάτι από το ωραίο αυτό Σώμα των Αεροπόρων. Εκεί σφυρηλατήθηκαν δεσμοί φιλίας και ανθρώπινης επικοινωνίας δυνατοί, που μείναν ακατάληκτοι στη ζωή.

Όλοι στη Μοίρα ήταν υπέροχοι, αλλά τρείς ξεχώριζαν. Ο Δκτής κ. Χ. Ποταμιάνος, που με τις υπερσύγχρονες αρχές διοικήσεως που διοικούσε τη Μοίρα, με το συνεχές και ακάματον ενδιαφέμον για το ετοιμοπόλεμον της Μοίρας τον έκαναν απαράμιλλο. Ο Αρχιμηχανικός Υπαγος Παύλος Σαβουλίδης με το εφευρετικό του δαιμόνιο την άοκνη και συνεχή προσπάθεια διατηρήσεως των αεροσκαφών εν ενεργεία αλλά και τα ανεξάντλητα χαριτολογιματά και τα ευτράπελά του, που μας γέμιζαν κέφι, και ζωντάνια τον έκαναν να ξεχωρίξει.

Τέλος, ο εξαίρετος Ιατρός της Μοίρας, Ανθ/τρος τότε, Αντώνης Ηλιόπουλος που μας φρόντιζε όλους ώστε να είμαστε υγιείς . Πηγαίνοντας για τη Βασιλική μείναμε ένα βράδυ στα ΝΙΑΜΑΤΑ, όπου μας περιποιήθηκαν τα κουνούπια και τους περισσότερους μας έπιασε ελονοσία, έτσι ώστε ο καλός αυτός γιατρός να βρει πολλή δουλειά για αρκετές ημέρες μέσα στον Αύγουστο. Δεν του έλλειψε ποτέ το κέφι και εύρισκε πάντοτε να μας πεί έναν καλό λόγο, αλλά και να μας κάνει και κάποια ένεση κινίνης.

Στον πόλεμο

Η κήρυξη του πολέμου μας βρήκε σ' αυτό το αεροδρόμιο της Βασιλικής. Ένα εγερτήριο σάλπισμα, μέσα στο βαθύ λυκαυγές, μας συγκέντρωσε στη μεγάλη σκηνή. Εκεί ο Διοικητής μας ανήγγειλε πολύ απλά με σοβαρή φωνή «το αναμενόμενο» εδώ και καιρό ότι η Ιταλία μας εκήρυξε τον πόλεμο.

Τα πληρώματα ήταν έτοιμα, αγέρωχα, σοβαρά, και με βαθιά γνώση και πίστη στην αποστολή τους. Άρχισαν οι αποστολές αναγνωρίσεως και βομβαρδισμού στο μέτωπο και μέσα στο εχθρικό έδαφος. Είναι όλοι παρόντες·δεν θέλει κανείς να παραληφθεί από αποστολή.

Στις αρχές Νοεμβρίου για κάποιους λόγους αλλάξαμε αεροδρόμιο και πήγαμε στον Αμπελώνα της Λαρίσης. Οι αποστολές συνεχίζονται από το νέο αεροδρόμιο με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια ζέση τοσούτο μάλλον, που οι νίκες των επίγειων δυνάμεων διαδέχονταν η μια την άλλη. Οι απώλειες είναι αρκετές, χάσαμε αγαπημένους συναδέλφους· επιστήθιους φίλους.

Τον Μάρτιο του 1941 ύστερα από έναν μεγάλο σεισμό αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τον Αμπελώνα και να μετασταθμεύσουμε στο αεροδρόμιο του Αλμυρού. Εκεί βρήκαμε και την Μοίρα των Φειρεϋ Μπατλ. Συνεχίσαμε τις αποστολές μας από το νέο αεροδρόμιο μέχρι τον Απρίλιο, που αναγκασθήκαμε να μετασταθμεύσουμε στο αεροδρόμιο της Τανάγρας. Ήδη έχει αρχίσει η επίθεση των Γερμανών και ξημερώματα του Πάσχα δεχθήκαμε μια μεγάλη αεροπορική επίθεση. Ενώ διαρκούσε η επίθεσις απογειωθήκαμε όλα τα Μπλένχαϊμ και πήγαμε στην Ελευσίνα. Δυστυχώς και εκεί πριν καλά καλά τροχοδρομήσουμε δεχθήκαμε νέα επίθεση και μας κατέστρεψαν όλα σχεδόν τα αεροπλάνα. Αν θυμάμαι καλά ένα κατάφερε να απογειωθεί και να πάει στον Άραξο αλλά και αυτό το περίμενε η ίδια τύχη. Ζήσαμε αυτή την ημέρα στιγμές συγκλονιστικές, αερομαχίες μυθιστορηματικές, που έλαβαν χώρα στον ουρανό της Ελευσίνας μεταξύ γενναίων ηρωικών Άγγλων και επιτιθέμενων Γερμανών.

Έτσι ύστερα από μήνες βρεθήκαμε στη βάση από την οποία ξεκινήσαμε με τόσα όνειρα και τόσες ελπίδες Βρεθήκαμε χωρίς «φτερά» αλλά με την καρδιά γεμάτη Ελλάδα και πίστη για την τελική νίκη .Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ένα λεωφορείο μας μετέφερε στο Τατόϊ. Εκεί έγινε ο απολογισμός. Μετρήσαμε αυτούς που δεν επέστρεψαν αυτούς που εις μάτην τους περίμεναν και ίσως μερικούς και σήμερα ακόμη τους περιμένουν. Μετρήσαμε και καταγράψαμε αυτούς πού έμειναν για να φυλάνε Θερμοπύλες. Δέκα τέσσερις από τους 33 εφέδρους Αρχισμηνίες Βομβαρδιστάς-Πολυβολητάς, όλοι 22 έως 25 χρονών παλικάρια δεν επέστρεψαν.

Οι 14 «δικοί μας» απ'τους 33

-Αραμπατζής Νικ. -Μαυροματίδης Στέφ.

-Γιάκας Μιχ. -Παππάς Αριστοφ.

-Γκόβατζης Σπυρ. -Σαρβάνης Αλεξ.

-Δαραβικιδης Γεωργ. -Σιβρόπουλος Κωνστ.

-Κοντίδης Μιλτ. -Σωτηριάδης Κωνστ.

-Κουλής Κωνστ. -Τσολακίδης Ματθ.

-Λιάπης Αστερ. -Φιλιππίδης Χριστόδ.

Όχι, μη με κακιώσετε εσείς οι άλλοι που μνημονεύω σήμερα αυτούς της κοινής προελεύσεως με εμένα εφέδρους, δεν σας ξεχνώ ποτέ και σας έχω πάντα μέσα στο νου μου όπως και τόσους άλλους. Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω το γενναίο Επγο Παν. Ορφανίδη, που όταν πρωτοπήγαμε στη Μοίρα μας υποδέχθηκε με τόση χαρά και μας παραστάθηκε να μην μας λείψει τίποτε. Μπορώ να ξεχάσω το σοβαρό παλικάρι Σγο Δ. Παπαγεωργίου που τον είχα και προϊστάμενο στο γραφείο πτήσεων . Τον αεικίνητο Υπσγο Αλέκο Μαλακή. Το ήπιο και πράο παλικάρι Σγο Φώτη Μαραβέλια. Τον άτυχο Επγο Μιχάλη Αναστασάκη, το γλυκομίλητο Σγο Σ. Χαραλάμπους, το Σγο Ι. Καψαμπέλη, τον Ανθσγο Μιχ. Δαβάκη. Αν είναι δυνατόν να ξεχάσω το αγέρωχο παλικάρι τον Ανθσγό Κλεάθη Χατζηϊωάννου που τον είχα δάσκαλο στη ΣΓΕΕ, με τον οποίο αποτελούσα μόνιμο πλήρωμα και εκείνη τη φορά που δια λόγους υπηρεσιακούς τη θέση μου πήρε ο Κωνσταντίνος Σωτηριάδης για να «στολίσει» αυτός το πάνθεον των ηρώων. Ο Κλεάνθης, που ήταν γυναικάδελφος του τότε υπουργού της Αεροπορίας Οικονομάκου ήρθε από τους πρώτους στη Μοίρα και δε δεχόταν ποτέ να υστερήσει σε αποστολές από τους άλλους συναδέλφους του.

Δεν ξεχνώ τον πάντα χαρούμενο και πρόθυμο Εσμία Πολυβολητή Δημ. Γκίκα.

Όλους εσάς σας έχω πάντα μέσα στη καρδιά μου·γυρνάτε μέσα στη σκέψη μου με τους άλλους φίλους συμπολεμιστάς που πετούσαμε μαζί στα άλλα μέτωπα στη Β. Αφρική, στην Ιιαλία και πάλι στην Ελλάδα και «στολίζουν» και αυτοί το πάνθεον των ηρώων της Αεροπορία μας. Πιστεύω πως, όλοι εσείς εκεί επάνω είστε αγαπημένοι και μονιασμένοι όπως τότε που είμασταν μαζί. Πόσαι θα έχουμε να πούμε ... όταν συναντηθούμε μια μέρα.

Ηχώ των Αιθέρων Φεβρουάριος 1995