Ο ήρωας Μιχαήλ Ζένιου γεννήθηκε στο χωριό Τρούλλοι της
Λάρνακας το 1947. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο των Τρούλλων. Παιδί
πολυμελούς οικογένειας από δέκα συνολικά παιδιά του Ζένιου και της Μαρίας,
ανατράφηκε σε περιβάλλον με πλούσια πνευματική ζωή, με βαθιά πίστη στο Θεό και
γνήσια αγάπη προς την πατρίδα.
Γι’ αυτό, σε ηλικία μόλις 11 χρονών πήρε τον όρκο και έγινε
μέλος της ΑΝΕ, δηλαδή της Αλκίμου Νεολαίας της ΕΟΚΑ, που αποτελούσε την ελπίδα
της Εθνικοαπελευθερωτικής Οργάνωσης των Κυπρίων.
Όταν έπρεπε να πάει στο γυμνάσιο μετοίκησε στη Λευκωσία για
να μπορεί να φοιτήσει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εκεί δεν ήταν απλώς άριστος
μαθητής αλλά και ενθουσιώδης χριστιανός με έντονη δράση ώστε να γίνει ιδρυτικό
μέλος, ομαδάρχης και πρόεδρος του Χριστιανικού Ομίλου Μαθητών Παλουριώτισσας.
Τέλειωσε το κλασσικό τμήμα του Παγκυπρίου Γυμνασίου και
κατάφερε να πετύχει στις εξετάσεις της Φυσικομαθηματικής Σχολής και να κερδίσει
μάλιστα υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών της Ελλάδας. Αφού υπηρέτησε
για 15 μήνες ως δόκιμος αξιωματικός στην εθνική φρουρά, πήγε στην Αθήνα για
σπουδές. Η φοιτητική του ζωή ήταν και αυτή πλούσια σε εθνική και χριστιανική
δράση και ανθρωπιά και αναφέρεται από πολλούς μέχρι σήμερα ως παράδειγμα προς
μίμηση.
Τα καλοκαίρια λάμβανε μέρος σε φοιτητικές κατασκηνώσεις στην
Ελλάδα και σε αποστολές για ενίσχυση των κατοίκων των παραμεθόριων περιοχών,
όπως στα ελληνοαλβανικά σύνορα στην Ήπειρο. Επίσης, επέστρεφε κατά την
καλοκαιρινή περίοδο στην Κύπρο και λάμβανε μέρος ως αρχηγός, στις κατασκηνώσεις
των Κατηχητικών Σχολείων Παλουριώτισσας, όπου δεν έχανε ευκαιρία να μιλά στους
νέους για την πίστη στο Χριστό και την αγάπη προς την Πατρίδα, που ήταν τα δύο
ιδανικά στα οποία παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του.
Αφού πήρε το πτυχίο του ήρθε στην Κύπρο για να βοηθήσει τους
γονείς του και να υποστηρίξει την οικογένειά του. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν θέσεις
για διορισμό στα δημόσια σχολεία γι’ αυτό εργάστηκε ως καθηγητής Φυσικής σε
Ιδιωτικές Σχολές αφήνοντας τις πιο άριστες εντυπώσεις στους συναδέλφους, στους
γονείς και στους μαθητές του.
Ο Μιχαήλ Ζένιου ανατράφηκε με την Ελληνορθόδοξη παιδεία και
προσέφερε με την σειρά του στη νεολαία τις πολύτιμες εμπειρίες της πνευματικής
του ζωής. Δούλεψε ακούραστα για το καλό της νεολαίας της κοινότητας των
Τρούλλων, που τον γέννησε, και της κοινότητας της Παλλουριώτισσας, που τον
φιλοξένησε.
Παρόλο ότι έζησε λιγότερο από 27 χρόνια, ο ήρωας ήταν
πολυγραφότατος. Διασώζονται ομιλίες, ποιήματα , άρθρα και επιστολές
του, σε χειρόγραφα ή δημοσιευμένα σε διάφορα περιοδικά.
Έπεσε μαχόμενος ως έφεδρος ανθυπολοχαγός για την υπεράσπιση
της ελευθερίας της Κύπρου στις 14 Αυγούστου 1974 στην ακριτική περιοχή του
Βορείου Πόλου στη Λευκωσία και τον έθαψαν χωρίς κηδεία σε ομαδικό τάφο στο
Κοιμητήριο Λακατάμειας, το οποίο είχε μετατραπεί σε στρατιωτικό κατά την
περίοδο της Τουρκικής εισβολής.
Το 2001 βρέθηκε μετά από περιπέτειες ολόκληρο το λείψανό του
και στις 27 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου έγινε η κηδεία του ήρωα με απόδοση τιμών
από την Εκκλησία και την Πολιτεία.
ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1974
Οι μαύρες μέρες του πραξικοπήματος και του αλληλοσπαραγμού τον
βρίσκουν πιστά και απαρασάλευτα προσηλωμένο στις αρχές της δημοκρατίας και της
νομιμότητας. Όταν άκουσε πως έγινε το πραξικόπημα έκλαψε πικρά, γιατί, όπως
εξήγησε ο ίδιος, το πραξικόπημα θα γινόταν αφορμή «να μισήσουν οι Κύπριοι την
Ελλάδα». Γι ‘ αυτό όταν κλήθηκε από την πραξικοπηματική κυβέρνηση να
παρουσιαστεί ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, αρνήθηκε, αψηφώντας τις συνέπειες,
λέγοντας πως δεν ήθελε να λάβει μέρος σε αδελφοκτόνο πόλεμο. Μόλις, όμως,
άκουσε ότι πάτησαν στην Κύπρο οι Τούρκοι έτρεξε να υπερασπιστεί τα άγια χώματα
της πατρίδος μας. Στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στην ακριτική περιοχή του
Βορείου Πόλου στη Λευκωσία, ανέλαβε το χειρισμό του μοναδικού όλμου που υπήρχε.
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και πίστη στο Θεό ότι δε θα επέτρεπε στους Τούρκους
να πάρουν τη γη μας, πολεμούσε καταφέρνοντας βαριά πλήγματα στον εχθρό. Οι
συμπολεμιστές του θαύμαζαν το θάρρος αλλά και την καλοσύνη, την ανθρωπιά και
την ευαισθησία του. Διηγούνται ότι το βράδυ τον έβρισκαν γονατιστό μέσα σε
κάτι θάμνους, να προσεύχεται στον Θεό και να κλαίει που αναγκάζεται να σκοτώνει
για την υπεράσπιση της πατρίδος του.
Στη δεύτερη εισβολή ο Μιχαήλ Ζένιου πάλι εκεί, στην πρώτη
γραμμή του μετώπου. Με τον όλμο του κατάφερε να καθυστερήσει την προέλαση των
τανκς. Αλλά οι εχθροί ήταν πολλοί, τα τανκς, τα αεροπλάνα και οι τούρκικοι
όλμοι έριχναν βροχή από βλήματα. Και τότε ο νέος Αυξεντίου έστειλε τους
στρατιώτες του σε ασφαλισμένο μέρος και έμεινε μόνος με τον ξάδελφό του Σπύρο
Βάσου Παπαχαραλάμπους, που ήταν στην ομάδα του, να χειρίζονται τον όλμο. Το
μεσημέρι της 14ης Αυγούστου, παραμονή της Κοίμησης της Θεοτόκου, κοιμήθηκε,
αφού τον κτύπησε το φονικό βλήμα του Τούρκου κατακτητή, που τραυμάτισε μαζί και
τον αγαπημένο του ξάδελφο.
Έτσι είναι που ο Μιχαήλ Ζένιου πέρασε στο πάνθεο των ηρώων,
έτσι είναι που έγινε σύμβολο εθνικής περηφάνιας, φιλιώνοντας την αρετή με την
αντρεία, τη λεβεντοσύνη με τον πατριωτισμό, την ακλόνητη πίστη προς το Θεό με
την πλήρωση του ιερού καθήκοντος προς την Κύπρο μας.
Λέει ο Γρηγόρης Χόπλαρος, Διευθυντής Δημοτικής Εκπαίδευσης,
στον επιμνημόσυνο λόγο του: «Στην πιο όμορφη της νιότης του ώρα, ο Μιχαήλ
Ζένιου, περισσά απλός και ταπεινός, λουσμένος το φως, με μια χριστιανική και
ελληνική ποιότητα ψυχής ανυπέρβλητη, με όλη την αδιαφιλονίκητη πραότητα και
γλυκύτητα του χαρακτήρα του, σκόρπισε τη λάμψη του στους ουρανούς των εθνικών
μας πεπρωμένων και απέδειξε ότι ήταν αληθινά τα λόγια του σταυραετού του
Μαχαιρά Γρηγόρη Αυξεντίου όταν έλεγε πως τ’ αληθινό μπόι των ανθρώπων μετριέται
πάντα με το μέτρο της λευτεριάς».
