Το Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας-Ε.Α Ησίοδος Τσίγκος

Το Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας ο Ησίοδος Τσίγκος, ο έφε­δρος ανθυπολοχαγός, διμοιρίτης και διοικητής του 11^ου λόχου του 14^ου Συν­τάγματος πεζικού Χανίων της 5^ης Μεραρχίας Κρητών.

 

            Είναι αυτός που ριψοκινδύνεψε για την κατάληψη του Υψώματος 1923 της Τρεμπεσίνας, που ελέγχει τα στενά της Κλεισούρας και το δημόσιο δρόμο προς Αυλώνα. Τόλμησε να αναρριχηθεί σαν αγριοκάτσικο στην χιονισμένη απροσπέλαστη βραχώδη και επικαλυπτομένη από πάγους δυτική πλευρά της Τρεμπεσίνας με άλλους επτά ψυχωμένους άνδρες του. Ηρωισμός τρέλας και απόγνωσης. Αυταπάρνηση για λύτρωση και ηρωικό θάνατο. Εκείνη την νύχτα της 29^ης προς 30 Ιανουαρίου 1941 έκρινε και την κατάληψη της κορυφής με τα αμπριά σκεπασμένα γεμάτα ιταλικό πολεμικό υλικό. Οι Ιταλοί αλπινιστές είχαν κατέβει εκείνη την ημέρα για να σωθούν από την χιονοθύελλα. Όταν επέστρε­ψαν βρήκαν τους Έλληνες να τους περιμένουν. Το άσπρο χιόνι βάφτηκε κόκκινο και η Τρεμπεσίνα έμεινε οριστικά στα Ελληνικά χέρια. Η κατάληψη της Τρεμπεσίνας σήμαινε και την αποτυχία της εαρινής επίθεσης του Μουσολίνι. Ακόμη η κατάληψη του υψώματος 1923 οφείλεται προσωπικά στον Ησίοδο Τσίγκο για το timing, όπως τονίζουν οι συμπολεμιστές του από στρατηγό με­χρι στρατιώτη, γιατί αν δεν αποφάσιζε να ανέβει εκείνο το απόγευμα στην κο­ρυφή την άλλη ημέρα θα ήταν αργά. Οι Ιταλοί θα είχαν πάει από τα χαράματα στην κορυφή. Σ’ αυτόν τον «τρελό» διοικητή του 11^ου λόχου, τον «γενναίο των γενναίων», που έγινε θρύλος, καταγράφεται η αποθέωση της ελληνικής ψυχής σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Ο ηρωισμός και η τόλμη. «Το δίπλωμα το παίρ­νει κανείς στη μάχη» είχε πει ο Μάρκος Μπότσαρης.

            Ο ήρωας της Τρεμπεσίνας τραυματίστηκε αργότερα προχωρώντας από Τρεμπεσίνα προς Σεντέλι. Στους μήνες εκείνους του πολέμου ο Ελληνι­κός τόπος μιλούσε για το Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας, τον ηρωισμό της Ελλη­νικής ψυχής.

            Ο θρυλικός ήρωας τιμήθηκε με το χρυσούν Αριστείον Ανδρείας αλλά και το Μετάλλιον εξαιρέτων πράξεων για τις προσφορές του στα χρόνια της κατοχής υπηρετώντας στο Γενικό Νοσοκομείο Στρατού όπου εξασφάλιζε κρυ­φά γάλα για τα ορφανά.

            Με εισήγησή του το όριο για την αναπηρική σύνταξη μειώθηκε στο 10% αντί για 25% που ισχύει μέχρι σήμερα.

            Αργότερα όταν τελείωσε ο πόλεμος οι Ιταλοί του επέδωσαν εξαιρετικές τιμές, τέτοιες που δεν του απένειμε η Ελλάδα. Στο Reggio Emila της Β. Ιταλίας σε πανηγυρική εκδήλωση ο Νομάρχης τόνισε: «όλοι σας έχετε γνωρίσει τον Έλληνα, τον έχετε σπουδάσει, τον έχετε μελετήσει. Πάρτε τον Έλληνα χωρίς τα ελαττώματά του και τότε θα έχετε τον τιμημένο Τσίγκο Ησίοδο. Στο πρό­σωπό του ας τιμήσουμε τον Έλληνα Στρατιώτη και τον Έλληνα Άνθρωπο». Ο Ησίοδος Τσίγκος δεν ήταν μόνο ήρωας αλλά και άνθρωπος με Ελληνικές αρχές. Και όπως ο ίδιος εξομολογείτο «αν η διδασκαλία του Χριστού είναι αγάπη δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για την πατρίδα και τον αν­θρωπο». Ακόμη και στα 95 του χρόνια η Ελληνική ψυχή του χαλκέντερου βε­τεράνου παλλόταν από τον ίδιο πατριωτισμό αλλά και την πικρία του για τον ενδοτισμό και την αλλοτρίωση του τόπου. Σήμερα δυστυχώς ξεχάστηκαν οι θρυλικοί ήρωες. Τιμούνται άλλοι… με δημοσία δαπάνη!

            Ποτέ του δεν ζήτησε να εξαργυρώσει τις περγαμηνές του πατριωτισμού του. Ποτέ του δεν καυχήθηκε, γιατί είχε μικρασιατικές πνευματικές καταβολές και θήτευση κοντά στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Κράμα προσφυγιάς και κρητικής λεβεντιάς.

            Έφυγε με καθαρό το μυαλό μέσα στο σπιτικό του στο πλευρό της πο­νεμένης συζύγου του Αγορίτσας και τα τρία παιδιά του, τον Νικόλαο, τον Ησί­οδο και τον Ορέστη αλλά και τον εγγονό του Ησίοδο.

            Πρέπει να είναι υπερήφανοι οι δικοί του αλλά και εμείς που τον γνωρί­σαμε και δεν μπορούμε να τον ξεχάσουμε. Πώς να τον ξεχάσω στην επισκεψή του στην εγχείρισή μου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, που τον γνώριζα μόνο τη­λεφωνικά. Πολλά κείμενά του μου ταχυδρόμησε και αξέχαστες θα μείνουν οι τηλεφωνικές μας συνομιλίες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον αληθινό πατρι­ωτισμό του, τις ελληνικές αρχές για την ελληνική γλώσσα και για τον Άνθρωπο και την απογοήτευσή του για την σημερινή κατάντια της κοινωνίας μας.

            Είχε μια προσωπικότητα που ενέπνεε σεβασμό, αξιοπρέπεια και λε­βεντιά. Η προσωποποίηση του γνήσιου Έλληνα, του Ήρωα και Ανθρώπου και Καλού οικογενειάρχη.

            Για όλους εμάς δεν έφυγε η μνήμη και θα παραμένει ζωντανή με πα­ρακαταθήκη τις ελληνικές αρχές και παράδειγμα για τις νεότερες καταβολάδες. Καλό σου ταξίδι Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας στη χώρα της Ελληνικής Αιωνιό­τη­τας.

(Πηγή: Aπο το συνάδελφο Sotiri Kon - http://olympia.gr/2013/10/28/%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-2/