Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως ‘Εφεδρος Αξιωματικός. Μετά την αποστράτευσή του εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι, ασκώντας το επάγγελμα του Δικηγόρου, συνεργαζόμενος με τον ονομαστό τότε Δικηγόρο Νικόλαο Πατίλη, ο οποίος τον προόριζε και για διάδοχό του στο Γραφείο του. Αρχές Οκτωβρίου 1940 επιστρατεύεται για μετεκπαίδευση. Παρουσιάζεται στο 2/39 Σύνταγμα των Ευζώνων, στο Μεσολόγγι και κατατάσσεται ως ΈΦεδρος Ανθυπολοχαγός στον 11ο Λόχο του ΙΙΙ Τάγματος. Πριν τελειώσει η μετεκπαίδευσή του, στις 27 Οκτωβρίου 1940 το Σύνταγμά του αναχωρεί για το Αλβανικό Μέτωπο.
Η κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, τις πρωϊνές ώρες της 28ης Οκτωβρίου, βρίσκει το 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων στο Αγρίνιο. Πεζοπορώντας με αντίξοες καιρικές συνθήκες στις 12 Νοεμβρίου 1940 το Σύνταγμά του έφτασε στην περιοχή Καλπακίου-Ιωαννίνων, όπου είχαν αναχαιτίσει τις εχθρικές δυνάμεις οι άνδρες της 8ης Μεραρχίας (Ηπείρου). Πριν καλά-καλά στρατοπεδεύσουν και ξεκουραστούν στις 14 Νοεμβρίου 1940 είχαν την πρώτη επαφή με τα εχθρικά στρατεύματα στα υψώματα της Γκραμπάλας.
Στη συμπλοκή που επακολούθησε στις 15-17 Νοεμβρίου 1940 στα υψώματα της Γκραμπάλας και της Βίγλας οι τσολιάδες του 2/39 Συντάγματος Πεζικού απώθησαν τις υπέρτερες αντίπαλες ιταλικές δυνάμεις, γράφοντας σελίδες ηρωϊσμού και αυτοθυσίας. Ο ανθυπολοχαγός Μπουρτσάλας Δημήτριος με τη διμοιρία του ρίχνεται από τους πρώτους στη φονική μάχη. Παροτρύνει και ενθαρρύνει τους τσολιάδες του και ενώ οι εχθρός κάμπτεται και υποχωρεί, στις 16 Νοεμβρίου 1940, σε μια έφοδο, εχθρικό βόλι τον βρίσκει και του κόβει το νήμα της ζωής. Με το νεανικό του αίμα βάφει τις πλαγιές της ΒΙΓΛΑΣ. Τα οστά του, καθώς και των υπολοίπων 17 συμπολεμιστών του Αξιωματικών, Υπαξιωματικών και Στρατιωτών, οι οποίοι έπεσαν ηρωϊκά στη μεγάλη μάχη των υψωμάτων Βίγλας περιοχής Καλπακίου Ιωαννίνων, στις 16 Νοεμβρίου 1940, βρίσκονται στη θέση ΒΙΓΛΑ-Καλπακίου, στο ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ 18 ΗΡΩΩΝ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΩΝ. Ο Δημήτριος Κωταντούλας, εκπαιδευτικός, έφεδρος Ανθυπολοχαγός του 2/39 Συντάγματος Ευζώνων και συμπολεμιστής του Δ. Μπουρτσάλα, στο βιβλίο του «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ….ΕΚΕΙΝΑ» γράφει: «Οι επιτεθέντες τσολιάδες μας πιάστηκαν στα χέρια με τους αμυνόμενους Ιταλούς. Το σκοτάδι πυκνό, χειροπιαστό. Οι λάμψεις των ριπτόμενων χειροβομβίδων άνοιγαν δρόμο και φώτιζαν τους επιτεθέμενους τσολιάδες μας. Οι αμυνόμενοι ήταν επίλεκτα τμήματα του ιταλικού στρατού. Οι Ιταλοί υποχώρησαν…..
Το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου αποσυρθήκαμε στον αυχένα και κοιμηθήκαμε λίγο, αλλά χωρίς σκεπάσματα. Σάββατο πρωί (16 Νοεμβρίου 1940) θάψαμε τους δύο νεκρούς τσολιάδες και το λοχαγό μας Χορμόβα (Διοικητή του 10ου Λόχου)….. Το βραδάκι, της ίδια μέρας, μας συγκλόνισε η πληροφορία για τις μεγάλες απώλειες του 11ου Λόχου μας που ακολουθούσε το ΙΙ Τάγμα. Εφονεύθησαν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι και φίλοι. Οι ανθυπολοχαγοί Μπουρτσάλας Δημήτρης, Στεργιανάκης Ευθύμιος, Τσίγκας Ανδρέας και ο επιλοχίας του Λόχου, ο δάσκαλος Παπασπύρου Δημήτρης.
Με θλίψη και οδύνη θάψαμε τους ηρωϊκούς νεκρούς μας, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Ακούστηκε μια φωνή: «Στο καλό γρήγορα θα ‘ρθούμε κοντά σας». Στιγμές συγκινητικές. Οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί δε σταματάνε. Οι χαράδρες και οι δασωμένοι χώροι ανασκάπτονται. Προφανώς αποσκοπούν στην προστασία των υποχωρούντων τμημάτων.
Αυτό ήταν. Οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την Τζούφα ράχη.»
(Διαβάστε επίσης: http://efedros.blogspot.gr/2012/02/1912-1940.html?m=0
